Chris Julien: 'We zijn als individu onderdeel van het alledaagse en daarin schuilt onze superpower'

Welkom in het 'Klimaattijdperk'

"Welkom in het klimaattijdperk", begint Julien. "Dat is hoe ik het besef noem dat de stabiele wereld, waarin we dachten te leven, aan het verdwijnen is of uit onze handen glipt."

"Door duizend kleine prikken - geannuleerde concerten, overstromingen, rampen, en extremen - worden we steeds dieper deze onbekende wereld in getrokken. Een wereld die allerlei vragen oproept over ons eigen leven, wat gevoelens van angst en woede kan veroorzaken. Maar ik hoop dat het bij velen ook een gevoel van vastberadenheid oproept: dit ga ik me niet laten overkomen, en zeker niet zonder verzet. We moeten hier iets aan doen."

'We kunnen het aangaan, maar we moeten wel even dat beest in de bek kijken'

"Ik begon met schrijven voor de mensen om me heen waarvan ik merkte dat ze met zorgen zaten. Ze voelen zich er niet goed bij, maar om de een of andere reden kunnen ze er niet toe komen om mee te doen aan de acties op de A12," vertelt Julien. In het begin vond hij dat frustrerend: "Waarom ga je niet gewoon mee? Wat houdt je tegen? Ik doe het toch ook?" Inmiddels begrijpt hij dat er veel verschillende perspectieven zijn. "Een goede bekende zei tegen me: na drie jaar jouw betrokkenheid te hebben gezien, realiseer ik me dat ik het niet doe omdat ik de hoop al heb opgegeven."

Vanaf dat moment is Julien in gesprek gegaan met mensen die vast lijken te zitten. Voor hem draait het erom dat je al die emoties moet omzetten in stappen om jezelf weer te empoweren en in harmonie te komen. "Als je gevoelens van machteloosheid, frustraties en dergelijke op een positieve manier kan kanaliseren, kunnen ze zich omzetten in motivatie, energie en focus. Dat is wat ik in mijn boek heb proberen los te maken: het idee dat we allemaal die vertaalslag kunnen maken. We hoeven het niet weg te stoppen. We kunnen het aangaan, maar we moeten wel even dat beest in de bek kijken."

Begint een beter milieu bij jezelf?

Julien geeft aan dat hij het concept van het individu wil vermijden, maar zich realiseert dat zijn boek toch door een individu wordt gelezen. "In die zin spreek ik inderdaad individuen aan, maar ik geloof niet dat we als individuen erg machtig zijn," zegt hij. "Wel zijn we als individu onderdeel van het alledaagse leven, en daarin schuilt volgens mij onze superpower." Hij vertelt dat we allemaal vrienden en bekenden hebben met wie we gedeelde waarden delen. "Het is juist die verwevenheid die ontzettend krachtig is," stelt Julien.

Hij benadrukt ook dat we naar de grote bedrijven moeten kijken. "Op veel vlakken zijn die problematisch, maar zo’n bedrijf is best wel een groot ding en die krijg je niet zomaar om. Als je dat gaat proberen, is dat frustrerend." Hij vervolgt: "Aan de andere kant hebben diezelfde bedrijven ons opgevoed met het idee dat wij onze privésfeer hebben; 'eet jij lekker je vegaburger, dan zullen wij op den duur wel reageren op de prijsprikkels die je geeft.' Het probleem is dat we het idee krijgen dat je óf in je privésfeer blijft, óf meteen de Shell moet neerhalen. Ik pleit ervoor dat er ook iets tussenin moet zijn."

Julien wil onderstrepen dat het gaat om samen met je omgeving handelen, zonder dat het groots en meeslepend hoeft te zijn.