Kunstenaar Klaas Gubbels: 'Ik blijf altijd proberen van niets iets te maken'

Van lakschrijver tot kunstschilder

Voordat Klaas Gubbels in de jaren vijftig doorhad dat hij beeldend kunstenaar wilde worden, werkte hij bij de Bijenkorf. Hij was in dienst als lakschrijver. Hij moest de bordjes met bijschriften maken die naast de uitgestalde kledingstukken ("deux-pièces, dat weet ik nog") hingen. Omdat het winkelbedrijf van zijn personeel verlangde dat mensen een opleiding deden, kwam hij terecht op de avondopleiding van de Academie van Beeldende Kunsten, de latere Willem de Kooning Academie. Op basis van een paar naar eigen zeggen "lullige tekeningetjes" die zijn moeder had ingestuurd, werd hij aangenomen.

Koffieketels

Sinds jaar en dag heeft hij een atelier op landgoed Lichtenbeek, bij Arnhem. Toch voelt hij zich nog altijd op en top Rotterdammer. "Ook omdat ik een beetje calvinistisch ben", vertelt Gubbels.

De kunstenaar begint elke dag om 10.00 uur in het atelier, behalve op vrijdag, wanneer het weekend eraan komt en hij naar de markt gaat om bloemen te kopen voor zijn vrouw Heleen. De werkdag begint met maximaal vijf potjes patience. Daarna gaat hij aan de slag. Hij schildert al decennialang stillevens, en dan vooral tafels en koffiepotten, die hij zelf 'koffieketels' noemt.

'Ik ben een mierenneuker'

"Ik heb het grote voordeel dat ik onvolwassen ben", vertelt Gubbels vanuit de Rotterdamse galerie van Christian Ouwens, die volhangt met zijn werk. "Ik kan me nog elke dag verwonderen over de mussen die bij het raam om brood komen bedelen." Voor een merel, die sinds kort weer terug is, knipt hij met een schaar rozijnen doormidden. "Anders zijn ze te groot."

Wie vraagt waar de kunstenaar zijn inspiratie vandaan haalt, krijgt geen duidelijk antwoord: "Mij inspireert álles." Maar over het doel van zijn werk is hij juist uitgesproken: "Ik blijf altijd proberen van niets iets te maken." Zo noemde kunstenaar Jan Dibbets dat ooit, en het is een formulering die bij hem past. "Ik ben een mierenneuker. Ik zit op twee millimeter te kijken. Ik begrijp het zelf ook niet. Ik ben heel streng daarin. Alles moet kloppen. Als ik het even niet zie, zet ik een doek weg totdat ik het wél zie."

'Alle kunstenaars, goede en slechte, voelen zich miskend'

Gubbels is naast zijn werk als beeldend kunstenaar altijd een dag in de week blijven lesgeven op de Willem de Kooning Academie, waar ooit zijn carrière begon. "Het is goed om naast het schilderen iets anders te doen. En voor de studenten is het belangrijk dat ze iemand voor zich hebben uit de praktijk. Eén van de dingen die ik ze vertel: alle kunstenaars, goede en slechte, voelen zich miskend."

Soms, als hij even niet weet hoe het verder moet, zet Gubbels in het atelier op het landgoed bij Arnhem een jazzplaatje op, of Diep in mijn hart, van Jaap Valkhoff, het mooiste liedje dat hij kent.

De tafel in een huis aan de Zomerhofstraat

Gubbels had een geweldige jeugd in Rotterdam, zowel voor als na de oorlog. Hij heeft veel herinneringen aan de straten waar hij speelde en het huis waar hij opgroeide. Van de oorlog zelf is hem vooral één beeld bijgebleven: de tafel in een huis aan de Zomerhofstraat, waarvan de voorgevel was weggeslagen, waardoor je zo de woonkamer inkeek. "Op die tafel zat een man in kleermakerszit."