Abbie Chalgoum: 'Ik had een masker opgezet en dat ging er niet meer af'

Modelallochtoon

"'Modelallochtoon’, dat is mijn label. Ik kon daar niet mee omgaan", verzucht Abbie Chalgoum. "Ze noemden me de verkaasde Marokkaan, nepmoslim, superallochtoon, Marokkaanse Nederlander of Nederlandse Marokkaan, maar nooit gewoon Abbie." In de hoop erbij te horen liet hij alle labels over zich heen komen. Hij lachte zelfs mee met racistische grappen. "Wat is het verschil tussen ET en een Marokkaan?"

Eenmaal thuis begon het te knagen. Een stem in zijn hoofd gromde: 'Je bent een loser, je stelt je familie teleur, je bent geen moslim.' Hij haalde zichzelf naar beneden, telkens weer. Terwijl hij van binnen verteerde bleef hij lachen naar de buitenwereld. "Naar buiten was ik Abbie de vrolijke. Binnen vieren muren was het de hel. Ik had alcohol nodig." Al snel ging zijn leven bergafwaarts. Om zich te handhaven als docent stapelde hij leugen op leugen. "Je maakt fout op fout op fout op fout. Ik had een masker opgezet en dat ging er niet meer af. Ik dacht als ik het allemaal ga vertellen, gaat iedereen me verlaten."

'Ik moet iets gaan doen'

Hij draaide zichzelf volledig vast en probeerde uiteindelijk een eind aan zijn leven te maken met een overdosis pillen. "Maar zelfs dat lukte me niet", moest Abbie cynisch concluderen. Hij ging op reis, naar Laos, vast van plan om nooit meer terug te keren, om stiekem van een brug te springen. "Ik heb het niet gedaan. Mijn moeder zou nooit weten waarom ik was gestorven, waarom ik zelfmoord had ik gepleegd. Ik zag haar al staan voor mijn graf. Ik kon het niet, maar ik moet iets gaan doen."

Uiteindelijk koos hij ervoor zijn verhaal te delen, eerst met een hulpverlener, daarna via het papier met iedereen, de openbaarheid als uitvlucht. Al schrijvende ontdekte hij wat de wortels van depressies waren; de terreur van zijn vader die als een schaduw over zijn jeugd hing. "Er was een gezin met paps en een gezin zonder paps. Als hij aan het werken was, waren we vrij, dan was er ruimte, werd er gelachen, geknuffeld. Op het moment dat we naar de klok keken en het was vijf uur dan ging er een deken over ons huis, alles werd doffer. Iedereen werd stiller."

'Ik hoop dat ik een kleine Abbie bereik'

Zijn vader mishandelde zijn kinderen. Niemand die er iets aan deed. "We hadden een buurman die bonkte en dreigde: Ik ga de politie bellen. Dan stopte mijn vader even met slaan. Maar er was geen vervolgstap." De buurman deed geen aangifte. Ook op school was er niemand die Abbie bij de hand nam. "Ik ben met een kabel mishandeld! Dat moet toch iemand zijn opgevallen."

Hij heeft zijn verhaal op papier gezet en wordt daarin gesteund door zijn zus en zijn moeder. "Maar ik heb ook broers die het niet fijn vinden dat ik de vuile was heb buiten gezet." Uit respect heeft hij hun verhalen uit zijn relaas weggelaten. Maar zijn eigen verhaal moest eruit. "In de hoop dat ik een kleine Abbie bereik. Of dat nou via een leraar is of via een ouder. Misschien leren ze wat ik nooit heb gekund; dat je moet praten over je emoties."