Inez de Goede schrijft over seksueel grensoverschrijdend gedrag in boek 'Droomhuis': 'Lang niet op kunnen schrijven'

Het was voor De Goede niet moeilijk om het perspectief van hoofdpersoon Lotje op te schrijven. "Ik doe mijn ogen dicht en stap terug in de tijd, en dan voel ik wat zij voelt. Dus dat meisje zit dichtbij mij."

Maar de wens om het verhaal over haar moeilijke kindertijd in Frankrijk in een boek te vatten, leeft bij De Goede al een lange tijd. "Ik denk eigenlijk mijn hele volwassen leven al. Zo rond mijn twintigste had ik bedacht dat ik ooit een boek zou schrijven over mijn moeilijke kindertijd in Frankrijk. Ik dacht: daar verdien ik dan heel veel geld mee, en daarvan kopen we een huis. In Frankrijk. En in 2019 hebben we dat huis in Frankrijk gekocht, en toen dacht ik: nu moet dat boek ook maar eens gebeuren."

Stiefvader

Pas toen De Goede het perspectief van de moeder aan het verhaal toevoegde, lukte het om Droomhuis te schrijven. De dader in het verhaal, haar stiefvader, kreeg juist geen stem in het boek. "Hij heeft heel lang ook geen naam gehad. Ik gunde hem niet echt zijn kant van het verhaal", legt De Goede uit. "Ik kan mij daar eerlijk gezegd ook niks bij voorstellen, ik weet niet zo goed een man zoals hij bezielt. Ik vraag mij dat wel af in het boek. Had hij misschien ook een trauma te verwerken? Wat heeft hem gemaakt zoals hij was?"

De band met haar stiefvader is altijd verwarrend geweest voor De Goede. "Ik hield ontzettend veel van mijn stiefvader. Dat was ongelooflijk verwarrend. Dat is één van de thema’s van het boek: hoe je als kind van je ouders houdt. Want je hebt je ouders nodig, ze moeten je beschermen. Je bent loyaal naar je ouders toe. Het kind, hoofdpersoon Lotje, had het gevoel: ik moet dit gezin bij elkaar houden. Ik moet zorgen dat papa niet boos is op mama. Mama moet zich gedragen, want dan wordt hij niet boos. Zij brengt dus heel veel tijd met hem door, omdat ze merkt dat hij dat prettig vindt."

Alsof het nooit gebeurd was

Dat prettig vinden, gaat verder dan alleen in elkaars gezelschap zijn. In het boek beschrijft De Goede een scene waarin de stiefvader het jonge hoofdpersonage bepaalde seksuele handelingen laat doen. "Ik heb heel lang gedaan alsof het nooit gebeurd was. Daar gaat zo’n dikke laag overheen. Toen ik voor het eerst op tv hoorde dat zoiets bestond, dacht ik: dat is mij niet overkomen. Totdat je op een dag denkt: o ja, dit is wél met mij gebeurd. Vervolgens heb ik het heel lang niet durven zeggen. Ik schaamde mij ervoor. Ik was bang voor de reactie van mijn ouders. Van mijn moeder, en mijn echte vader. Ik heb hen heel lang beschermd tegen dat verhaal."

"Totdat ik zwanger werd en dacht: ik wil dit niet doorgeven aan mijn kind. Ik wil hiermee in het reine komen. Toen durfde ik het wel te vertellen. En vervolgens kom je er dan achter dat de ander helemaal niet weet hoe die ermee moet omgaan. Dan krijg je te horen: 'Waarom heb je niet eerder iets gezegd?' Of: 'Ik heb niks gemerkt!' Daardoor denk je bijna: heb ik het dan niet meegemaakt?!"

Belangrijk inzicht

De Goede schrijft aan het eind van het boek: "Ik zie die nacht onder ogen wat me zo lang in een houdgreep heeft gehouden. Het is niet mijn schuld dat het gebeurde. Ik heb er niet om gevraagd. Het is niet mijn schuld dat mijn lichaam reageerde op zijn aanraking. Dat ik me niet heb verzet, maakt me geen medeplichtige. Dat ik meeging in zijn misbruik, maakt mij niet schuldig."

Een belangrijk inzicht voor elk slachtoffer van misbruik in welke vorm dan ook. De Goede: "Voordat ik dit boek schreef, heb ik natuurlijk heel veel therapie gedaan. Maar je moet zelf tot dat inzicht komen. En dat komt in golven. Je kunt het morgen ook weer kwijt zijn, dat besef. Het is iets waar je jezelf steeds weer aan moet blijven herinneren. Dat je niet schuldig bent."