Praten over partnergeweld: 'Ik kon mezelf niet vinden in het beeld van een slachtoffer'

“Ik kon me niet herkennen in het slachtofferbeeld, maar ook ik kwam erin terecht. Ik wil het beeld doorbreken”, vertelt Wijnen in het NOS Radio 1 Journaal. Om het beeld te doorbreken schreef ze het boek ‘Jij bent het probleem: mijn leven met partnergeweld’. Vandaag verschijnt het in de boekenwinkels.

Erbij betrokken

17 jaar geleden heeft Wijnen ervoor gekozen om uit de relatie te stappen. Nadat ze haar man verliet, bleef partnergeweld altijd aanwezig in haar leven. “Het is daarna doorgegaan in de vorm van ex-partnergeweld. Het heeft zich nog voorgedaan in de relaties die na mij kwamen.” Daarnaast zag ze haar ex regelmatig, omdat ze samen kinderen hadden. Wijnen bleef altijd te maken krijgen met de gevolgen van het geweld.

Naar buiten

Ze heeft heel lang in een dilemma gezeten over haar verhaal. Ze wist niet zeker of het wel ‘gepast’ was om te vertellen in het openbaar. Ze vond het ook een moeilijk kwestie of ze het aan haar kinderen moest vertellen. “Ik vroeg me af of ik daarmee mijn kinderen zou belasten. De andere kant was: moet ik dan mijn leven lang zwijgen en neem ik dit mijn graf in?”, legt ze uit. Haar zoon werd vorig jaar 18. Dat zorgde ervoor dat een ‘last’ van haar schouders viel. “Ik had formeel niks meer met hem te maken.”

Het beeld van een slachtoffer van huiselijk geweld wordt, volgens Wijnen, vaak neergezet als zwak, arm en zielig. Dat was iets waar ze zich totaal niet in terug kon vinden. “We moeten niet denken: dat gaat niet over ons. Het gaat ook juist over ons.”

Reactie

Voordat Wijnen het bericht postte heeft ze niets verteld aan haar kinderen. Ze vond het een persoonlijke keuze. “Dat voelde als een autonome beslissing. Het voelde echt als iets van mijzelf.” Toen het bericht viraal begon te gaan is ze met haar zoons in gesprek gegaan. “Daar heb ik uitgelegd waarom ik dit deed.” Haar intentie was niet om hun vader zwart te maken. “Het is een verhaal van kracht, moed, keuzes maken en jezelf weer helen.” Ze vertelde ook aan haar zoons dat ze haar verhaal deelde om andere te helpen. “Ik durf het te vertellen en ik ben zover. De meesten durven dat niet om allerlei redenen.”

De kinderen van Wijnen begrepen waarom hun moeder ervoor koos om naar buiten te treden met haar verhaal. “Ze hadden ook echt zoiets van: ja als het goed voelt voor jou, dan moet je het doen, mam.”

Signalen

Er waren verschillende signalen die haar later vertelden dat er iets niet goed zat in de relatie. “Het negeren van mijn intuïtie. Ik vergelijk het altijd met een soort fuik waar je in zwemt en waar je steeds verder in vast komt te zitten. ” Ze kreeg in ruzies vaak te horen van haar ex dat het aan haar lag. “Je hebt zo weinig referentiekader. Je kan niet goed kijken of het echt klopt. Je ziet het dan ook als een incident in plaats van een patroon.”