Enige Nederlandse arts in Gaza: 'Kleine tekenen van dankbaarheid zijn heel mooi'

"Vrijdag is een Islamitische rustdag", vertelt Govaert. Ze belt in en heeft net twee spoedoperaties achter de rug. "De spoedoperaties waren twee patiënten met schotverwondingen, we hebben ervoor gezorgd dat ze niet zouden komen te overlijden".

Hoe ziet haar werksituatie eruit?

Govaert werkt in het veldhospitaal van Rafah, dat geheel bestaat uit tenten en containers. Het team ter plaatste bestaat uit een medisch team van ongeveer 25 mensen. Ook zijn er lokale collega's werkzaam, waardoor het team in totaal iets groter is.

"We werken in rotaties van zes weken", vertelt ze. Dat komt door de intense werkzaamheden, vertelt de arts: "Het is een zwaar project, we werken met z'n tweeën en proberen ervoor te zorgen dat er iedere drie weken iemand wordt afgelost."

Operaties

De traumachirurg voert op een dag meerdere soorten operaties uit. "Globaal kan je de chirurgische behandelingen die we uitvoeren onderverdelen in twee soorten: acute levensbedreigende operaties en uitgestelde operaties", vertelt ze. Onder de eerste noemer vallen mensen die gewond zijn geraakt bij explosies. Zij worden direct geopereerd. De tweede groep bestaat uit mensen met wonden die moeten worden verzorgd en schoongemaakt en 'gewone operaties', zoals blinde darmontstekingen en abcessen die moeten worden gedraineerd.

Govaert vertelt dat ze werken met de middelen die ze hebben: "Bij de grote operaties moeten we wel, dan worden ze zo geopereerd dat in ieder geval de bloeding gestopt wordt". De artsen komen veel medicijnen te kort: "We hebben wekenlang geen paracetamol gehad en antibiotica zijn bewerkt beschikbaar."

'Niet altijd even makkelijk'

Sommige patiënten maken ze klaar voor overplaatsing, maar dat lukt niet altijd. De twee functionerende ziekenhuizen met IC's in Rafah liggen wel vol en zijn overbelast. "Dat is niet altijd even makkelijk", zegt Govaert.

Wanneer er meerdere patiënten tegelijkertijd binnenkomen, vertelt de traumachirurg, is er een speciaal protocol. Dat deelt de binnengekomen patiënten in op kleur: zwart (al overleden), blauw (bijzonder ernstig gewond), rood (levensbedreigend), geel (ernstige aandoening, niet levensbedreigend) en groen. Op deze manier kunnen de artsen bekijken wie ze wanneer het beste kunnen helpen.

'Dat doet veel met ons'

Govaert vertelt dat ze tijdens het werk niet veel nadenkt over wat het mentaal met haar doet, omdat het haar werk zou kunnen beïnvloeden. Maar vertelt ze; "Als je een stapje terugdoet of met collega's zit, dan praat je daar wel over. Dat doet veel, dat doet wat met ons", zegt ze.

De traumachirurg is blij met de begeleiding die er is: "Gelukkig hebben we daar begeleiding voor. We hebben ook een mental health project voor medewerkers in het ziekenhuis. Daar besteedt het Rode Kruis veel aandacht aan."

Soms ook grappige momenten

Er zijn mooie momenten, vertelt Govaert. "Vorige week kwam een ontslagen patiënt mij een gebedsketting cadeau doen, in de kleuren van de Palestijnse vlag". Dit contact en de interactie met de geopereerde patiënten, vindt ze erg waardevol: "Die kleine tekenen van dankbaarheid zijn heel mooi".

Omdat de artsen opereren in tenten, gebeuren er soms ook grappige dingen, sluit ze af: "Er stond deze week in de deur van de tent ineens een meisje van drie naar ons te kijken, terwijl we aan het opereren waren."