'De biodiversiteitscrisis is geen mening maar een wetenschappelijk feit'

Morgen is het zover. Dan begint in Colombia de zestiende Biodiversiteitstop van de Verenigde Naties. Men bespreekt hoe de wereldwijde afspraak van twee jaar geleden wordt gerealiseerd: herstel van de biodiversiteit in 2050. Biodiversiteit, dat is dus de rijkdom aan verschillende soorten en ecosystemen op de aarde.

En dus zijn ministers van alle landen van de wereld naar de stad Cali gereisd, elk met een plan om hun biodiversiteit te herstellen. Alle landen? Nee, één klein land komt niet opdagen. De regering van dat kleine land – Nederland dus – heeft namelijk andere prioriteiten. Gaat het in Colombia over de biodiversiteitscrisis, de klimaatcrisis en de vervuilingscrisis, Nederland heeft zo haar eigen crises. Helemaal zelfbedacht, op basis van wat sommige mensen 'ervaren'.

Het is zelfs nog beschamender: ons land levert niet eens een herstelplan in, dat regelrecht tegen de afspraken. Terwijl er nota bene wél een plan klaarligt, gemaakt door de vorige regering met inbreng van talloze deskundigen, burgers en bedrijven. Maar de nieuwe regering wil dat plan niet delen. Ze wil het eerst nog aanpassen aan het regeerakkoord.

Hoe, dat weten we niet, maar ik durf er best naar te gissen. Ik raad bijvoorbeeld dat alles wat nadeel oplevert voor de intensieve veehouderij eruit moet worden gesloopt. Dat er geen landbouwgrond mag worden opgegeven om natuur meer ruimte geven. Terwijl juist is uitgerekend dat er zo’n 1500 vierkante kilometer ontginning moet worden teruggedraaid om de Nederlandse biodiversiteit te herstellen, bóvenop het ernstig vertraagde Nationale Natuurwerk. Klinkt als heel veel, maar het is maar zo’n 7 procent van het huidige landbouwareaal.

Ik vermoed dit temeer omdat ik juíst uit de hoek van de populistische partijen naast jubelverhalen over o-zo-efficiënte veehouderij allerlei onzin over biodiversiteit hoor. Ik zou die dolgraag negeren – dat is beter voor mijn bloeddruk – ware het niet dat ik mensen om mij heen die onzin hoor napraten.

Bijvoorbeeld dit: “Het gaat juist goed met de biodiversiteit. Kijk maar naar de zilverreiger, de aalscholver, de wolf, de zeearend en de gans”. Zucht. Ja, er zijn soorten die in wél in de lift zitten, dankzij een veel betere bescherming. En ganzen profiteren toevallig van zwaar bemest turbograsland. Maar dit maakt niet goed dat ondertussen duizenden andere soorten bezig zijn te verdwijnen. Dat Elon Musk rijker wordt betekent toch ook niet dat de armoede afneemt? Biodiversiteitsherstel betekent dat álle soorten zich herstellen, niet alleen een handjevol.

Of deze: “Het gaat juist heel goed met de natuur. Kijk maar, 10 procent erbij in natte natuurgebieden.” Tuurlijk, maar dat is wel 10 procent bovenop het weinige dat was overgebleven. Als een doodzieke patiënt 10 procent opknapt, dan is die toch ook niet meteen weer gezond?

De biodiversiteitscrisis is geen mening maar een wetenschappelijk feit, en die crisis is op termijn gevaarlijk. Als een regering dit ontkent en doorploegt op een doodlopende weg is dat kortzichtig, en zelfs asociaal. Het is als opa die stevig zit te roken met de kleinkinderen op de achterbank, de ramen potdicht, verkondigend dat zíjn opa élke dag een hele doos sigaren oprookte en toch 100 werd. Of nee 130 zelfs, maar dan alleen op de Afsluitdijk.

Roken met de kleinkinderen op de achterbank, dat is wat je eigenlijk doet als het milieuproblemen naar de toekomst doorschuift, inclusief de oplopende rekening. Als je kleinkinderen je lief zijn, of desnoods die van een ander, dan help je mee om onze regering én hun handlangers in het parlement een hele grote schop onder de asociale kont te geven. Want dat verdienen ze. Opsturen dat plan.