Dennis Schouten: 'Ben ik verplicht aan iemand om mijn leven te leiden?'

Dat Schouten moeite heeft met het leven, speelt voor hem al heel lang. Hij is lang op zoek geweest naar een oplossing, naar antwoorden, "en ik ben eigenlijk twee jaar geleden tot de conclusie gekomen dat dit eigenlijk is wat het is", zegt Schouten over zijn besluit dat hij niet lang meer wil verder leven. "Daar leg ik mij bij neer. Daar voel ik mij sindsdien beter bij. Daarmee is het niet opgelost maar als je niet gefrustreerd bent, helpt dat al enorm. Toen dacht ik, een biografie over iemand van 28 is bijzonder oninteressant. Maar, met dit verhaal wellicht wel." Voor Schouten gaat het daarbij ook vooral voor de mensen om hem heen.

'Eenzame rotjeugd vol medicatie'

Zoals Schouten het zelf zegt had hij een 'eenzame rotjeugd vol medicatie'. Schouten: "Ik kan er niet de vinger op leggen waarom ik denk zoals ik denk, of waarom ik voel zoals ik voel, of dat daardoor komt. Dat kun je simpelweg niet bewijzen maar dat voelt voor mij als aannemelijk." Het is ook niet zomaar met een scan te ontdekken waarom Schouten zich voelt zoals hij zich voelt: "Het is niet dat ik witte vlekken in m'n hersenen heb."

Euthanasie

Alleen bij ondraaglijk lijden mag iemand in Nederland euthanasie krijgen. Hieraan gaat een heel traject vooraf. In De Nieuws BV werden eerder daarover ook de cijfers besproken. Namelijk, van de tien mensen eindigt er één in euthanasie, en negen dus niet. Daarvan zetten drie mensen zélf het traject stop. Dit zijn alleen verhalen die de media vaak niet halen.

"Ik heb het woord 'euthanasie' nooit gebruikt", zegt Schouten. "Ik spreek het uit en (...) het geeft mij opluchting en ik merk dat mensen er baat bij hebben die zich ook niet goed voelen. (...) Ik denk dat als mensen op een gegeven moment voor zichzelf denken dat het klaar is, dat je daar geen euthanasie voor nodig hebt."

Bovendien vindt Schouten dat hij niet ondragelijk lijdt op de manier dat de euthanasiewet dat nu voorschrijft. "Lijd ik ondragelijk? Ik zit hier, dus het is dragelijk voor mij om vandaag te leven. (...) Ik hoop dat er een wonder gebeurt en dat het verandert. Dat is de laatste tien jaar niet zo geweest. Dus op dit moment is het antwoord 'nee'. Maar ik vind dat als ik er geen zin meer in heb, en als ik die beslissing maak, ben ik dan verplicht aan iemand om mijn leven te leiden? En dat antwoord vind ik 'nee'."

Reactie 113

113 reageert op het verhaal met: "Vanuit 113 vinden we het heel belangrijk dat er gepraat wordt over zelfdoding. Dat het taboe eraf gaat. Juist omdat praten over zelfdoding ervoor kan zorgen dat mensen andere perspectieven gaan zien. Dat ze zich minder eenzaam voelen, dat ze uit de koker van negativiteit kunnen komen. Tegelijkertijd vinden we het belangrijk, dat als zelfdoding in de media is, dat er een boodschap van hoop is. Juist omdat we weten dat de meeste mensen die denken aan zelfdoding uiteindelijk weer herstellen."