'Ik schat de kans dat ik word neergeschoten op 25 tot 30 procent'

Al twee jaar leeft Van Wely onder de zwaarst mogelijke vorm van beveiliging. Hij is niet de enige persoon in ons land die door een concrete aanslagdreiging zijn werk niet meer op een normale manier kan doen.

"Je kunt niet zeggen: kom, ik pak de fiets en ik ga naar een terrasje. Je moet alles een week van tevoren aangeven. Dus ik moet op donderdag al weten met wie ik volgende week woensdag ga eten."

Vloekend in de keuken

De misdaadjournalist vertelt over zijn frustraties uit de beginperiode van zijn beveiliging, toen hij in een safe-house zat. "Dan ben je aan het koken en ontdek je dat je een bepaald ingrediënt mist. Dat is heel frustrerend, want je kunt niet weg. Als je drie keer de buren hebt lastiggevallen, ga je dat de vierde keer niet weer doen. Ik heb weleens vloekend in de keuken gestaan."

Toch stelt Van Wely dat hij na die eerste periode langzaam een beetje begon te wennen aan zijn gecontroleerde bestaan. "Je wordt relaxter en leert met tegenslagen omgaan. Ik ben enorm gaan hamsteren en haalde van alles het tienvoudige in huis."

‘Ik ben bloedfanatiek’

Naast de ingrijpende veranderingen in zijn privéleven, noemt Van Wely ook de impact van de beveiliging op zijn werk. Het doet hem naar eigen zeggen pijn om zijn vak met twee handen op de rug gebonden uit te moeten uitoefenen. "Ik ben bloedfanatiek en dat maakt het heel vervelend."

Toen de Rotterdamse haven werd overspoeld met cocaïne, zegt Van Wely dat hij daar elke week was om zijn netwerk op te bouwen. "Als ik daar zou rondlopen voor een ontmoeting met een crimineel, of voor een off the record gesprek met een rechercheur, dan doen ze dat niet want je hebt die beveiligingsgasten met je mee." Van Wely stelt dat zijn effectiviteit in zijn werk met 50 procent is teruggeschroefd.

Op een dodenlijst gezet

"Als ik het heel sec zeg, dan schat ik de kans dat het gebeurt wel in op 25 tot 30 procent", antwoordt van Wely op de vraag of hij leeft met de gedachte dat hij op een dag kan worden neergeschoten. Hij vertelt dat hij te horen kreeg dat hij op een dodenlijst stond en dat daarbij een x bedrag was uitgeloofd.

"Aan de ene kant ben ik heel realistisch en denk ik: het kan gebeuren. Aan de andere kant denk ik: ik kom hier uit. Als ik straks diep in de zeventig ben, is het enige waar ik me nog zorgen over maak mijn druiven en mijn wijngaard."