Gedichten maken voor de eenzaam gestorvenen: 'Ik ben altijd wel op zoek naar bizarre situaties'

Starik had Van Casteren altijd al als zijn opvolger voor ogen. "Zonder dat ik het wist", vertelt de dichter. "Ik hoorde het pas na zijn dood van zijn geliefde. Hij had het al een paar keer tegen haar gezegd, maar op de een of andere manier dacht hij dat ik veel op reis was. Maar zoveel reis ik helemaal niet."

Van Casteren snapt ergens wel dat Starik hem koos. "Hij vond altijd wel leuk wat ik deed, mijn manier van schrijven. En je komt wel in heel bizarre situaties terecht, daar ben ik ook altijd wel naar op zoek."

Gedicht voor een baby

Als zijn de situaties wel soms zo vreemd, dat het ook voor Van Casteren even slikken is. Zijn laatste gedicht gaat over een baby in Amsterdam. "Ik word altijd gebeld door het bureau van de gemeente. In dit geval kreeg ik een telefoontje dat het gaat om een baby die dood op straat is geboren. De moeder was er vandoor."

Hij vindt het moeilijk om erover te praten. "Het is zo surrealistisch. Bijna horror eigenlijk. Ze had het niet eens door. Ze liep zo door de straten met dat kind buiten haar lichaam. De baby was pas 28 weken en bleek achteraf gezond. In een betere situatie had het kind het gewoon gered."

Niet alleen het verhaal is vreemd, ook de uitvaart was uitzonderlijk. "Normaal komt de auto voorrijden en dan zijn er zes of vier dragers bij, afhankelijk van het gewicht. Maar in dit geval kwam er een mevrouw aan met een kistje op haar schoot."

Feitelijk blijven

Iedere eenzame uitvaart is voor Van Casteren wel vreemd, maar soms is het toch beter te behappen. "Ik heb ook een keer een romp moeten begraven van een mevrouw. Er was niks bekend en het was heel abstract."

De informatie voor zijn gedichten krijgt hij van de gemeente. "Zo kan ik feitelijk blijven. Ik heb gelukkig een goede band met de gemeente. Als ik een woning in wil, dan kan dat."