Een gekleurde bril?

Waar in de eerste minuten en uren na de verkrachting van de democratische waarden van de staat USA de commentaren van verbazing nauwelijks vitriole scherpte in zich droegen omdat om- en bijstanders politieke dieren waren die, van welke windrichting ze ook hun meningen aan microfoons toevertrouwden, ze met toch nog behoorlijk wat meel in de mond spraken, werd het karakter van de reacties later heftiger en veel en veel scherper qua gebruikte taal.

Politici en sportmensen uit één land, ze spreken dezelfde taal, maar gebruiken andere woorden, nietwaar?

Ja, iedereen was geschokt en verbaasd en wat ze gezien hadden was volkomen ongepast en afschuwelijk. Niemand van Senaatsleden, niemand van de mensen in het Huis van afgevaardigden, niemand van de talking heads op de televisie, niemand van dat grote peloton aan meningen-mannetjes en meningen-vrouwtjes kleurde verbaal buiten de lijntjes.

Verbazing overheerste bij velen, schaamte was nog niet of nauwelijks te herkennen; de algemene schrikreactie dat het gebeurd was, dwong velen tot de bijna pacifistisch klinkende oplossing: laten we samenkomen en proberen de breuken in onze samenleving te lijmen. Laten we kalmeren en ervoor gaan dat zoiets niet meer gebeurt.

Amen.

In zachte tissues

Natuurlijk hoorden we die zinnen veelvuldig uitgesproken worden en niemand overschreed een lijn, of beter: de lijn tussen betamelijkheid en onbetamelijkheid. Zelden hoorde ik mensen dingen zeggen die de grenzen van het sociaal aanvaardbare overschreden; het was over de algemeen keurig uitgesproken verbazing, verwondering en in zachte tissues verpakte boosheid. Bijna nergens drukte iemand een keer flink in de open wonde van de sociale problemen binnen het Amerikaanse leven. Dat is ook wat deze samenleving zo broos maakt: de schijn-openheid.

Nergens in die allereerste uren werden echt scherpe reacties neergelegd. Heel voorzichtig, na uren van kauwen en herkauwen en heel soms ook met vuur en vlam pratend, werd de eerste vervelend kritische vraag op de Amerikaanse televisie gesteld: waar waren politie, state-troopers en mannen en vrouwen die het Capitol zouden hebben moeten bewaken?

Die vragen kwamen pas naar boven toen we eerst (iedereen over de hele wereld) op ons gemak naar de stuitende beelden uit het Capitol hadden zitten koekeloeren. De inhoud van die beelden moet ons mensen gewoon voor even verlamd hebben.

Onvrede laten horen

Later in de avond, toen door geheel de USA de NBA-wedstrijden van die dag 'klaar' waren kwamen de eerste sportmensen met hun meningen en antwoorden.

Nou dien ik hierbij wel te stellen dat met name de NBA-spelers in de achter ons liggende tijd fel van leer zijn getrokken tegen alles van het blanke en rechtse establishment. De meesten van die pak weg 450 spelers zijn fel anti-Trump, zeer pro 'black lives matter' en vaak laten de belangrijkste opiniemakers uit die kringen er verbaal geen gras over groeien hun onvrede met vele situaties duidelijk te laten horen.

Neem Draymond Green, speler van de Golden State Warriors.

Zijn eerste woorden?

"Those were not fucking protesters, they were fucking terrorists."

Opmerkelijk

Ieder vogeltje fluit zoals het gebekt is, dus deed Green dat ook.

Ik kan niet ontkennen dat het duidelijk was. Hij wist wat hij deed, hij wist dat zijn 'fucking' op de Amerikaanse radio en tv eruit gepiept zou worden, maar hij wist ook dat hij op sommige kanalen live ging en dat ieder persbureau meeschreef.

Iets later kwam de coach van de Philadelphia 76-ers, Doug Rivers, elders in de VS, voor een camera staan. Net als Green is hij een zwarte Amerikaan en een man van eer. Een veteraan ook, een man die zich wenst uit te spreken, zonder omwegen, zonder remmingen.

Hij stipte als een der eersten die avond/nacht aan dat de omgang van de ordediensten en politiemacht rond de mensen die een half jaar geleden ook in Washington protesteerden tegen BLM wel heel erg opmerkelijk anders was dan die van deze dag.

Rivers: "Nu zag je de national guard zoals je ze een half jaar geleden niet zag. Nu werden de protesterende mensen keurig en zonder een streep geweld met rust gelaten. Denk je eens in als dit gebeurd was met zwarte mensen die protesteerden…denk je dat eens in. Het bewijst hoe dit land ervoor staat, waar we vandaan komen en waar we, hoogstwaarschijnlijk, in zullen blijven leven…Er wordt hier met twee maten gemeten."

Ja, hij was boos en geraakt.

Paard laten galopperen

Een halve dag later: LeBron James, sterspeler van de Los Angeles Lakers: "Wij leven in twee Amerika’s en een goed voorbeeld was wat er gisteren gebeurde. Als je dat niet ziet, neem vier stappen terug of misschien wel tien en kijk rustig om je heen. We hebben nu gezien hoe de mensen die de wet dienen te beschermen reageerden. Hoe er lange tijd geen agent of soldaat te zien was…en we weten allemaal wat er gebeurd was als de mensen die het Capitol binnenstormden en met hun voeten op de bureaus van politici gingen zitten en die kamers plunderden…als die mensen de kleur hebben die ik heb…zwart dus."

Ja, het is een stokpaardje van hem, maar nu kon hij dat paard laten galopperen.

Verder weg in zijn verhaal zei hij dat de acties, of beter de non-acties in Washington een klap in het gezicht waren voor de gehele zwarte Amerikaanse bevolking.

En ook: "Er is een ding dat wij mensen nooit meer terug kunnen draaien…tijd…wij in dit land hebben vier jaren weggegooid.”

Minuut stilte

Voor het begin van vele NBA-wedstrijden knielden vrijwel alle spelers, of haakten knielend in elkaars armen en werd het zaallicht gedimd in de onderscheiden sporthallen. Een priemende minuut stilte werd overal in acht genomen.

Coach Gregg Popovic, de blanke Amerikaanse hoofdcoach van San Antonio Spurs, een vroege zeventiger en een geboren democraat en tevens een fel tegenstander van de Amerikaanse president, kwam achter zijn mondkapje vandaan met de woorden: "Ik geloof met heel mijn hart dat Trump heeft zitten genieten toen hij de beelden op de televisie zag."

En over James: "Hij is een echt mens, een goede burger die scherp kijkt en oplet wat er rond hem gebeurt. Hij doet het zonder haat, hij vertelt ons slechts zijn waarheid."

Alles

Kijk, ik hemel deze sportmensen niet op, ik citeer hen slechts, maar voel wel lauwwarme gevoelens. Zij zeiden op een heel wat duidelijker manier wat zij voelden dan de vele politici en mensen-met-meningen die in de uren na de Capitool-bezetting niet veel verder kwamen dan het een schande voor de democratie van de USA te noemen en hoe geschokt ze waren en naar oorzaken en redenen werd nog helemaal niet gezocht.

Overigens ben ik benieuwd of er bij de zes NFL (American football) wedstrijden van dit weekend nog iets van protest van de spelers en/of ploegen te zien zal zijn.

Het zou me hogelijk verbazen, to be honest…

De NFL is altijd een Republikeins bolwerk geweest, waar de NBA (met een hoger gemiddelde aan zwarte spelers onder contract) altijd een democratische organisatie is geweest.

Sport en politiek hebben niets met elkaar te maken, roept iemand daar voorzichtig.

Neen, dat is niet waar.

Ze hebben alles met elkaar te maken.

Alles, inderdaad.