Het antwoord op het thuiszittersvraagstuk ligt niet bij het beleid, maar bij de leraar

Na zich jaren bij het ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap (OCW) te hebben ingezet, besloot Schravesande dat het anders moest. "Ik ontdekte dat ik voor de klas moest staan, lesgeven."

De thuiszittersklas

Uiteindelijk ging hij aan de slag als docent voor een thuiszittersklas. "Het ging om kinderen die al vaak op meerdere scholen waren uitgevallen. Sommigen hadden echt lang thuis gezeten, anderen dreigden thuis te komen te zitten omdat geen andere school ze meer wilden hebben." Hij bundelde zijn ervaringen in het boek De thuiszittersklas.

Schooltrauma

Een overeenkomst was dat veel leerlingen schooltrauma hadden opgelopen. "Kinderen die zoveel spanning kregen bij het idee van toetsing dat ze helemaal dicht klapten. Maar er waren ook kinderen die gewoon zo depressief waren dat ze de kracht niet konden opbrengen om schooltaken te doen."

Daarom was het belangrijk dat de druk eraf ging bij deze kinderen. "Het allerbelangrijkste is dat al die kinderen hadden meegemaakt dat volwassenen druk bleven zetten op dingen waarvan ze hadden aangegeven dat het ze niet lukte", vertelt hij. "Ik was met die kinderen bezig met de vraag: wat wil jij? Wat voor mens wil je zijn?"

Bangheid

Voor reguliere scholen is het lastig om die tijd aan een kind te geven. Dat heeft volgens Schravesande te maken met geld. "En ook wel een beetje met bangheid. Een echt creatieve school vindt daar een oplossing voor, samen met de samenwerkingsverbanden die dat geld voor bijzondere onderwijsbehoeften verstrekker."

Veel schooluitval had dan ook voorkomen kunnen worden: "Wanneer wij vanaf het eerste moment inzetten op de relatie, in plaats van met een trechtertje kennis in die kinderen te pompen."

'Het gaat om moed'

Beleidspogingen hebben nog geen positieve verandering in gang gezet. De oplossing ligt ook ergens anders, vindt Schravesande. "We constateren dat veel kinderen niet door het onderwijssysteem worden geholpen. En wat gaan we doen? We proberen het systeem te bestrijden met systematische oplossingen."

Volgens Schravesande moet de oplossing worden gezocht bij de leraar, en het aangaan van een pedagogische relatie waarin naar het kind wordt geluisterd.

"Er is maar één ding dat werkt. Dat is met elk kind opnieuw de ontmoeting aangaan en accepteren dat, voordat je dat specifieke kind hebt leren kennen en daar echt contact mee hebt gemaakt, je eigenlijk niks weet", vertelt hij. "Het gaat om moed, niet alleen om systeemoplossingen."