Vogelgriep moeilijk onder controle door verspreiding via wilde vogels

Wilde vogels

Het vogelgriepvirus dat nu rondgaat is moeilijk onder controle te krijgen, omdat het zich wereldwijd verspreid via wilde vogels. Het virus is ontstaan in de pluimvee-industrie en van daaruit overgesprongen op wilde vogels. Afgelopen zomer was er een enorme wereldwijde vogelgriepuitbraak. Threes Anna bracht met haar man Kees, zeevogelspecialist, een bezoek aan Foula op het moment dat de vogelgriep daar toesloeg. Het richtte een ware slachting aan onder de Grote Jagers, een vogelsoort die bijna alleen maar op Foula leeft.

Vogeleiland Foula

Foula is het meest afgelegen bewoonde eiland van Groot-Brittannië. Het ligt op dezelfde hoogte als de zuidpunt van Groenland of Sint-Petersburg. Foula betekent letterlijk vogeleiland, het trekt liefhebbers, onderzoekers en toeristen die komen genieten van de enorme rijkdom aan vogelsoorten. Op het eiland vind je onder andere papegaaiduikers, grote jagers, veldleeuweriken, jan van genten, watersnippen, eidereenden, wulpen, alken en drieteenmeeuwen. De vogelsterfte treft ook de bewoners, die voor hun inkomen deels afhankelijk zijn van de inkomsten uit toerisme.

Het eilandleven is sowieso al snoeihard en zwaar

Elektriciteit is er pas sinds 1980. Wateraansluiting kwam zelfs nog later. Er is (nog) geen mobiel netwerk en per jaar is het maar 1 of 2 dagen warm genoeg om in een korte broek te lopen. Op het eiland kan het bovendien zo hard waaien dat je letterlijk tegen de grond wordt geslagen.

De bevolking van het eiland loopt dan ook al geruime tijd terug; er wonen nu nog maar 31 mensen. Je moet uit het goede hout gesneden zijn om op Foula te kunnen wonen. Zelfstandig en zelfredzaam, zoals de onderwijzeres die haar eigen hek repareert: "You know, when I'm struggling to try and mend a gate, nobody's going to stop and help me, you just get on with it!"

Toch lijken de laatste bewoners de moed niet te verliezen. Een leeg eiland schetst een beeld van een eiland vol onafhankelijke, eigenzinnige mensen, die ondanks het harde leven op Foula voor geen goud weg willen, of zoals één van de bewoners het zegt: "We are like limpets, the harder you knock us, the stronger we cling onto the rocks." We zijn als zeeslakken, hoe meer je aan ons rukt, hoe harder we ons vasthouden.