Misstanden op een katholieke basisschool: 'Was het echt zo erg?'

Vage, nare herinneringen

Eind jaren zestig zat Jan Maarten Deurvorst op een van de laatste jongensscholen van ons land: de St. Josefschool in het dorp Beneden Leeuwen. Aan zijn tijd op deze school koestert Deurvorst vage, veelal nare, herinneringen. Maar herinneringen kunnen verkleuren en vervormen met de tijd. In De Jongensschool gaat Deurvorst op onderzoek uit: was het echt zo erg? En wat was zijn eigen rol? Was hij zelf een enorme etterbak of werd hij juist gepest? Zijn ouders halen hem uiteindelijk van school. Waarom deden niet meer ouders hun beklag?

Wraakgevoelens naar leraren

Hij bezoekt voormalige klasgenoten en leraren, die bijna allemaal nog in Beneden Leeuwen wonen. Voor Deurvorst zijn het vreemden geworden, hij is vertrokken en nooit meer teruggekeerd naar het dorp. Zijn oud-klasgenoten blijken allemaal op de een of andere manier met het verleden te worstelen. De een loopt nog altijd rond met wraakgevoelens naar leraren die allang dood zijn, de ander is er juist sterker uitgekomen en verlangt terug naar het strenge regime van toen.

Ook het gescheiden onderwijs heeft zijn sporen nagelaten. Veel ex-klasgenoten hebben moeite zich te verhouden tot vrouwen, wat zich onder andere uit in angst voor de andere sekse, echtscheidingen, en (te) heftige verliefdheden.

Nog een graadje erger

Wat Deurvorst niet had bevroed, was dat het allemaal nog een graadje erger was. Het hoofd van de school werd destijds oneervol ontslagen en er was een seksueel schandaal met zijn klasgenoten in de hoofdrol. Een van de leraren die Deurvorst spreekt, ziet zelfs nu nog geen probleem in het feit dat de kinderen met de hand of de liniaal werden gedisciplineerd.

In de documentaire legt Deurvorst zijn eigen herinneringen en die van zijn klasgenoten voor aan psycholoog Steven Pont. Die laat zijn licht schijnen over de betrouwbaarheid ervan en de invloed van deze gebeurtenissen op het verloop van de levens van de hoofdrolspelers.