Afscheid van een geliefd ziekenhuis
- Nieuws
- Afscheid van een geliefd ziekenhuis
Eind oktober kregen de medewerkers van het Slotervaartziekenhuis de mededeling dat het afgelopen was. Het ziekenhuis was failliet en het personeel bleef verslagen achter. In de chaotische dagen die volgden, probeerde iedereen het pand zo snel mogelijk leeg te maken, maar dat bleek een onmogelijke opgave.
Uiteindelijk gaf de curator tot 1 februari 2019 verlenging om alles af te ronden. In de laatste maand volgde radiomaker Heleen Hummelen de personeelsleden die overbleven in het bijna lege gebouw
Huilen
Het bericht sloeg in als een bom, toen op 25 oktober 2018 bekend werd dat het Slotervaartziekenhuis gesloten zou worden. André Kootwijk, een van de bewakers van het ziekenhuis, zag overal mensen in tranen: "Van schoonmakers tot aan de artsen, van hier tot aan de centrale hal, was iedereen alleen maar aan het huilen".
Het was echt een razzia hier, zo voelde het.
Binnen 3 dagen moesten de patiënten verhuisd worden. "Eruit gewerkt", zoals het personeel het noemt. Een van de medewerksters wordt nog steeds razend als ze eraan terugdenkt: "Het was echt een razzia hier, zo voelde het. Van hup, hup, hup wegwezen!"
Geen hart
Daarna ging de uittocht verder. Mensen die vaak decennia in hun 'Slootje' hadden gewerkt, liepen voor het laatst de draaideuren door. Mensen die een diepe band hebben met het gebouw en alles waar het voor stond. "Het is mijn hele leven geweest", vertelt verpleegster Esther in tranen. Bewaker Frans Kooistra beschrijft het Slotervaart als zijn tweede huis: "Mijn vakantiehuis is dit", zegt hij grinnikend. Hij werkte er 38 jaar.
Geen wonder dat de verontwaardiging groot was toen minister Bruno Bruins het Slotervaartziekenhuis afdeed als een stapel stenen. "Die man is niet goed bij zijn hoofd", vinden de medewerkers. "Dat zijn mensen die hebben er geen verstand van. Die hebben geen hart".
Drank
In de laatste weken van het ziekenhuis is het pand nagenoeg verlaten. Er zitten nog wat huurders in, soms komen patiënten langs om dossiers te halen, apparatuur wordt verkocht en de ravage die is achtergebleven -opvallend veel flessen drank- wordt opgeruimd. En de boel moet natuurlijk bewaakt worden. Dus loopt er, behalve wat verdwaasd medisch personeel, een enkele telefonist en een winkelmedewerker, ook nog steeds beveiliging rond.
Ik hoop eerlijk gezegd dat ze het platgooien. Dan hoef ik het niet meer te zien.
Na een kleine 40 jaar vinden Frans en André het moeilijk om hun pand los te laten. Ze kennen er elke hoek, elk gaatje. Elke roetvlek op een prullenbak heeft voor hen een verhaal. Zelfs de aanblik van het gebouw doet pijn, zegt André, die vlakbij het Slotervaartziekenhuis woont: "Ik hoop eerlijk gezegd dat ze het platgooien. Dan hoef ik het niet meer te zien. Van mij mogen ze het opblazen".
De bewakers blijven zolang ze kunnen. Bovendien; wie gunt een vijftiger en zestiger een nieuwe baan?
Blind
In de radiodocumentaire Een Stapel Stenen schetst Heleen Hummelen de laatste dagen in het donkere pand. Naast boezemvrienden Frans en André, en Merie van het winkeltje spreekt ze ook met Henk, de montere telefonist die ook op zoek zal moeten naar ander werk: "Ik ben 62 en ik ben blind, dus ik heb twee dingen een beetje tegen zal ik maar zeggen".
Ze hoorde mooie, droevige en grappige verhalen, at overgebleven kaascroissants en begon van lieverlee zelf bezoekers de weg naar het dossiercentrum te wijzen. Ze was er ook bij toen onverwachte ontwikkelingen het leven van Frans en André opnieuw op hun kop zetten.
Een Stapel Stenen
Een Stapel Stenen is een radiodocumentaire van Heleen Hummelen, gemaakt voor de NTR. Uitzending: Zondag 10 maart om 21.03 uur in Radio Doc op NPO Radio 1.
Gerelateerd
