Roeister Annika van der Meer: 'Sport geeft je het gevoel dat je heel veel wél kan'

Het is zilver met een gouden rand, zo vertelt Van der Meer: “In de voorrondes hebben wij verloren van de Chinezen, en in de finale zijn we daar toch nog mooi voorbij gegaan. Dus eigenlijk hebben wij ons vanuit bronzen positie nog in de race kunnen vechten naar een zilveren positie. Zo kom je toch nog winnend over de streep, ondanks dat je niet de allereerste bent.”

Balanceren tussen topsport en gezondheid

Het waren voor Annika van der Meer haar eerste Paralympische Spelen. Zij vertelt over de sfeer in het paralympisch Dorp. Ook daar worden de verschillen tussen de Europese en Afrikaanse landen sterk duidelijk: “Je hebt natuurlijk de Europese landen met allemaal prachtige rolstoelen. En dan zie je Afrikaanse mensen met rolstoelen waarin de thuiszorg nog niet komt.”

Voor haar aanwezigheid in het paralympisch dorp heeft ze hard moeten knokken. Van der Meer kende namelijk een zware voorbereiding richting de Spelen in Tokio: “Ik ben ziek geworden afgelopen januari. Ik had astma, maar het is heel ernstig geworden. Dan wordt de voorbereiding een uitdaging.” Deze astma werd zelfs zo erg dat het een tijdje kritiek is geweest, Van der Meer kwam in het ziekenhuis te liggen.

Wel heeft zij uiteindelijk weer de voorbereiding kunnen oppakken. Na het dieptepunt in januari deed zij mee aan het EK roeien, waar zij ook zilver won. Daarna kreeg zij weer een terugval. Ook nu, na terugkomst van de Spelen heeft zij meer last van haar astma: “Ik heb nu heel snel dat mijn longen weer dicht gaan zitten.”

Naast roeister is Van der Meer ook arts, het is dus balanceren tussen haar topsport en haar medische achtergrond als arts, met de wetenschap dat het over haar eigen grenzen heengaan ook ongezond kan zijn. “Als topsporter ben je gewend om het maximale eruit te halen en het maximale uit je lichaam te halen, waarbij je heel gemakkelijk over je eigen grenzen heen gaat. Als je dat niet doet zal je nooit op de hoogste plekken eindigen. Je zal enige mate van over je eigen grenzen moeten gaan om een medaille te winnen. Terwijl tegelijkertijd weet de medische kant van mij, en de arts in mij, dat dat misschien niet zo gezond is.”

Toch geeft zij alles voor die medaille in Tokio: “Uiteindelijk komt het er op neer: ik heb nu gekozen om ervoor te gaan, om voor die medaille te gaan, en daar gaan we nu alles voor geven. En daarna de nodige rust nemen om te herstellen.”

‘Sport geeft het gevoel dat je heel veel wel kan’

De sport heeft Van der Meer geholpen met het accepteren van haar handicap. Maar het geeft ook zelfvertrouwen, en laat haar sterker in haar schoenen staan. Ook met haar weg naar het worden van arts kwam dit van pas, zo vertelt ze: “Toen ik coschappen moest lopen, toen zei de chirurgieafdeling: ‘ja maar zij gaat nooit een voldoende halen, dus ze kan er net zo goed niet aan beginnen’. Toen dacht ik ‘ja maar, hallo, ik heb het nog niet eens geprobeerd’. Toen heb ik een gesprek aangevraagd en toen heb ik gezegd: ‘ik denk dat ik wel een voldoende kan halen. Dus ik wil het graag proberen’.”

Men dacht dat zij met de rolstoel niet op de operatiekamer zou kunnen assisteren. Dit bleek achteraf heel goed te kunnen. “Ik denk juist doordat ik actief was in de sport, ik ook veel zelfvertrouwen had, en ook het gevoel had; ik kan heel veel wel. Sport geeft je toch het gevoel dat je heel veel wel kan. Ik dacht: misschien moeten we het toch eerst maar even proberen voordat we zeggen dat het niet kan.”

Paralympisch audiomuseum

Iedere uitzending wordt er een nieuw audiofragment toegevoegd aan het paralympisch audiomuseum. Van der Meer kiest ervoor haar eigen zilveren race toe te voegen aan de canon: “Dat was een race waar wat mij betreft alles in zat. We hebben ons daar perfect aan ons raceplan gehouden. We hebben ons niet laten afleiden door een heel hard startend China. We hebben door technisch goed te roeien China op tweehonderd meter voor de finish kunnen inhalen. Dat was gewoon een hele mooie race.”