Na de Franse bureaucratie is daar: la maire!

Op de bonnefooi rijd ik naar Poitiers. Ik parkeer mijn auto bij de finish, in een buitenwijk van de stad en besluit te voet naar het centrum te gaan. Een paar kilometer lopen, dat tikt lekker aan op de stappenteller. Een inschattingsfout. De kaart op mijn mobiele telefoon, die mij de route naar het Office de Tourisme wijst, blijkt geen hoogteverschillen weer te geven. Hoogteverschillen, die mijn kuiten wel degelijk voelen.

Het voelt als de klimtijdrit onder de wandelaars, de Mount Everest onder de steden. Terwijl de temperatuur gestaag oploopt naar dertig graden, bedwing ik wandelcols om 'vous' tegen te zeggen. Mijn shirt voelt natter en natter en steeds vaker vraag ik mij af waarom ík geen vod aantref voor de laatste kilometer. De renners zijn niet de enigen die een wandeletappe afwerken vandaag.

Eindelijk, de plaatselijke VVV. Als ze mij ergens kunnen vertellen hoe het zit met de e-bikes in Poitiers, dan moet het hier zijn. Twee dames, die aanvankelijk beweren het Engels aardig te beheersen, spreken het na het zien van mijn microfoon spontaan nog maar een 'petit peu'. Het woord e-bike doet slechts hun wenkbrauwen fronsen. Ze kijken elkaar aan, alsof ik ze de vreemdste vraag in de lange stadshistorie van Poitiers heb gesteld, en besluiten mij door te verwijzen naar het Hôtel de Ville. Misschien, heel misschien, kan iemand mij daar verder helpen.

Ha leuk, vlak voor het stadhuis is al een expositie ingericht met panelen waarop de vorige Tour-aankomsten in Poitiers in beeld en tekst worden getoond. Ik kom meteen helemaal in wielersferen en stap vol vertrouwen bij het Hôtel de Ville naar binnen.

De mevrouw aan de balie kijkt mij na een voorzichtig 'Bonjour' wantrouwend aan. Misschien moet ik die microfoon voortaan gewoon eerst in mijn tas houden, bedenk ik mij. De gastvrouw blijkt louter Frans te spreken. Dus in mijn steenkolen-francais leg ik haar uit wat mijn idee is. De vrouw begint nog net niet te zuchten, richt zich tot haar collega, die met haar ogen rolt.

Nou allez, ze pakt een ouderwetse multomap tevoorschijn, bladert door blaadjes waarop met een stift vakjes zijn getekend en in die vakjes staan -handgeschreven- de namen en de nummers van stadhuismedewerkers. Ze hoopt iemand te vinden, die mij verder kan helpen. En wat zei ik nu? Een expositie over wielrennen, voor het stadhuis? Dat is haar nog niet opgevallen.

De vrouw belt en na een lang gesprek krijg ik de hoorn van de ook al ouderwetse telefoon in mijn hand gedrukt. De man aan de andere kant van de lijn hoort mijn verzoek aan, denkt er eens goed over na. En dan komt het oordeel: hij weet niemand. Het enige advies dat hij kan geven: vraag het eens bij de finish.

De terugweg heeft meer weg van een afdaling, waardoor ik fris en fruitig weer het Tour-circus betreed. Vlakbij de finishlijn stuit ik op een tent waar gasten van de stad Poitiers worden ontvangen. Ik waag het erop. De gastvrouw knikt, ze heeft wel een idee.

Een kwartier later sta ik oog in oog met de burgemeester van Poitiers. Geen afstandelijke heer op leeftijd, maar een vlotte vrouw van 30, die het milieu hoog in het vaandel heeft staan en het tot haar taak ziet om mensen uit de auto en op de fiets te krijgen. En ja, ze weet het: Poitiers heeft de nodige 'eeehm, not mountains but…'. 'Hills', vul ik haar aan. Precies, en daarvoor is de e-bike dus dé oplossing.

Ze vertelt enthousiast in charmant Frans-Engels hoe de stad subsidie geeft aan mensen die een e-bike willen kopen, dat de verkeersveiligheid in Poitiers nog wel een ding is, en dat ze daarom strijdt voor de aanleg van fietspaden. Opgetogen sluit ik af. Missie volbracht. Eén ding wil la maire nog wel even verifiëren bij haar medewerker. Hoe zeg je Tour de France eigenlijk in het Engels?

Download de NPO Radio 1-app

Met onze app mis je niks. Of het nou gaat om nieuws uit binnen- en buitenland, sport, tech of cultuur; met de NPO Radio 1-app ben je altijd op de hoogte. Download 'm hier voor iOS en hier voor Android.