Tour-column #3 - 'De chaos van Pontivy'

Zo stond ik ingebouwd tussen honderden mensen terwijl ik mijn blik richtte op de overkant van het parcours. Daar zag ik een ophoging waarop een kasteel was gebouwd. Op het gras vóór het middeleeuwse bouwwerk, meters boven het trottoir, bevond zich een grote groep mensen. Een koord moest hen beschermen tegen een onfortuinlijke val.

In gedachten zag ik het doemscenario al voor mij. Dat de massa zich, met de renners in aantocht, naar voren zou bewegen. Dat het touw niet bestand bleek tegen de duwende meute. Ik kon alleen maar hopen op een goede afloop.

We zagen motoragenten en auto’s van de organisatie passeren over het parcours, als voorbode van het peloton. Uit de boxen klonk een opgewonden ‘Chute, chute!’, gevolgd door de naam van Roglic. De mensen voor het kasteel hadden uitzicht op het grote beeldscherm. Ik zag hen uit schrik de hand voor de mond slaan.

Een agent leidde op het parcours inmiddels het Tour-verkeer in goede banen. Auto’s en motoren werden met een resoluut gebaar naar links geleid, de afleiding in, om de weg naar de finish vrij te houden voor de renners. Alles onder controle, leek zijn kordate houding uit te stralen.

Het volume van de speaker zwol aan, het parcours was aan de renners. Het gejuich achter ons verraadde dat zij ieder moment op hoge snelheid langs ons zouden komen. We zagen de renners. We zagen de klap. En ineens lag hij daar op het asfalt. Caleb Ewan. Een ogenblik leek alles stil te staan, als een film die op pauze werd gezet.

En toen was het chaos. Agenten, die de aanstormende renners met wilde gebaren en luid gefluit opriepen hun snelheid te matigen. Ewan’s collega’s van Lotto-Soudal die hun teamgenoot daar zagen liggen en 100 meter voor de streep afstapten. Fietsen tegen de dranghekken, en groupe omringden ze hun ploegmakker, die weliswaar kleine bewegingen maakte waaruit wij konden afleiden dat hij bij kennis was, maar verder stil bleef liggen. De blote rug, het gescheurde tricot, de gehavende renner.

Ploegleiders ontfermden zich over de fiets van Ewan, terwijl de Tour-dokter bij de sprinter bleef in afwachting van de ambulance. Gevoelsmatig duurde dat lang, terwijl Ewan de blikken op zich gericht wist van al die mensen bij het dranghek en bij het hoog gelegen kasteel. Uiteindelijk zagen we de ambulance, met Ewan erin, de finishlijn passeren.

Op 100 meter van de streep was de stemming Pontivy allesbehalve uitbundig. Er was schrik, er was chaos. Het was een nare aanblik.