Tour Column #1: Tekenaar van de Tour

In dit tafereel van somberheid viel hij op, de man in het retro-wielershirt, met in zijn ene hand maagdelijk wit papier, en in zijn andere hand een zwarte stift. Een artiest, zoals je ze normaal aantreft in de straten van Montmartre. Deze creatieve geest verkoos echter de Tour de France als werkterrein en als bron van inspiratie.

Dat was duidelijk zichtbaar in de tent achter hem, die was volgehangen met zijn pennenvruchten. Met stift zette hij grofweg de contouren neer, die hij vervolgens met felle kleuren van de vrolijkheid voorzag, die hoort bij een volksfeest als de Tour.

Fotografie

Trots leidde de man mij langs zijn bonte palet aan creaties. Een televisiemaker met een camera op de schouder. Een mecanicien die in een gele tent een fiets schoonmaakt. Twee amateurs op de racefiets met hun mondkapjes op. Toekijkende politiemannen. Een renner met een bolletjes-pet en een bozige blik. Een omroeper met microfoon in zijn hand. Allemaal vluchtig getekend, maar duidelijk herkenbaar.

De tekenaar vergeleek zijn kunst met fotografie. Hij probeerde momenten te vangen en vast te leggen. En daarvoor hield hij zijn zintuigen open. Continu. Als de Tour-karavaan weldra en route was, ging hij de koers volgen op het grote scherm, om zijn inspiratie te vinden bij het ploeterende peloton.

Een uitdaging zou het worden, om de renners treffend neer te zetten in zijn tekeningen. Want anno 2021 kan l’artiste ze nauwelijks onderscheiden, met hun helmen en hun brillen. Hoeveel beter was dat vroeger. Toen de renners hooguit nog een petje droegen. De tekenaar kon genieten van Bernard Hinault, wiens gelaatuitdrukking altijd grimmig, welhaast boos was. Vooral als het koersen hem zwaar viel. Dan was de aanblik er een van verbetenheid en doorzettingsvermogen. Ach ja, verzuchtte de kunstenaar, ik heb een hang naar nostalgie.

Ik liep nog een rondje door de tent, om de tekeningen goed te bekijken. Ondertussen viel het me op dat de tekenaar klaarblijkelijk geïnspireerd was. Fanatiek ging zijn stift over een blad papier, terwijl zijn blik gericht was op… mij! Vijf minuten later toonde hij de schets, eraan toevoegend dat hij het werk nog wel van kleur moest voorzien.

Eigenlijk wilde ik hem vragen of hij mijn neus wat kleiner kon maken. Maar daarvoor kreeg ik de kans niet. ‘Kijk!’, riep de tekenaar enthousiast uit, terwijl hij gebaarde naar een groepje kinderen, gehuld in bollen-truien. ‘Dat is weer zo’n moment! Die moet ik maken!’. En weg was-ie.