Tour-column #2: VDP is van ons allemaal

Het contrast tussen het voetbal-echec en de wieler-victorie, tussen deceptie en euforie, kon niet groter zijn. Van der Poel verwarmde de Nederlandse harten met zijn fenomenale zege. Maar als mij de afgelopen dagen één ding duidelijk werd, dan is het wel dat ‘wij’ geen alleenrecht hebben op VDP. Hij is een beetje van iedereen.

Het begon al in Brest, waar een Vlaamse dame haar winkeltje met wielertricots had ingericht. Van elke ploeg die meerijdt in de Tour had ze wel wat hangen. Behalve van Alcepin-Fenix. De ploeg van Mathieu van der Poel was er niet in geslaagd om op tijd te leveren. Veel meer dan een bidon kon ze de fans van het team niet verkopen.

Zie het als een praktische onvolkomenheid die niets afdoet aan de sympathie die de Vlaamse koestert richting VDP. “Wij zeggen altijd: da’s niet echt een Nederlander, dat is een échte Belg.” Volgens haar zijn veel Belgen stilletjes een beetje verliefd op Van der Poel. Niet alleen vanwege zijn grootse daden, maar ook om hoe hij is als persoon: sympathiek, normaal, geen sterallures, benaderbaar. “Hij is zo’n jongen van naast de deur.”

Op de Mûr de Bretagne merkte ik dat ook de Fransen Van der Poel graag als een van de hunnen zien. Terwijl Mathieu de Mûr nog moest bedwingen, stond ik op een drassig grasstrookje nabij een dranghek. Ik moest wat stappen opzij doen voor een jongen die met zijn racefiets de grasstrook bergop probeerde te bedwingen. Hij was gehuld in een rood-wit-blauw kampioensshirt van Alcepin-Fenix.

Het bleek een Franse tiener te zijn, een amateur-fietser die in Mathieu van der Poel een lichtend voorbeeld zag. Zoals VDP, zo wil hij ooit worden. Om daaraan toe te voegen dat hij Julian Alaphilippe ook hoog heeft zitten. Het zijn renners met gelijkenissen, legde de jongen uit. Allebei zijn ze niet van het berekenende rijden, ze racen op gevoel. Diezelfde woorden sprak Alaphilippe, nadat hij door Van der Poel genadeloos uit het geel werd gereden. Hij gunde Mathieu het succes.

Daar komt natuurlijk het Poupou-sentiment nog bij. De omroeper liet geen mogelijkheid onbenut om te vermelden van Van der Poel de kleinzoon is van Raymond Poulidor, de Franse knuffelbeer die in zijn glansrijke carrière nooit het geel heeft mogen dragen. De Fransman die ik daarover sprak, erkende de lading, maar waakte ervoor om VDP niet louter te zien als de ‘kleinzoon van…’. Daarvoor is zijn wielertalent te uniek.

Anderhalf uur na zijn glorieuze aankomst op de Mûr stond het publiek rijendik bij de teambus van Van der Poel. De gevierde man was nog niet gesignaleerd. Een drager van het geel heeft vele plichtplegingen. Opeens zagen we hem opdoemen vanuit de verte. Gejuich steeg op, felicitaties klonken in vele talen. Zoals dat hoort bij Mathieu van der Poel. Hij is van Nederland, van België, van Frankrijk. Van ons allemaal.