Festivalgevoel op de Tourmalet

Velen van hen zijn met de fiets naar de top gekomen. Amateurrenners in een bont palet aan wieler-outfits, die de klim zelf wilden ervaren. Dat deden ze soms al dagen voordat het Tour-spektakel de Tourmalet aandoet. De beklimming zelf, luidt het vrijwel unanieme oordeel, is ze meegevallen: pittig, lang, maar goed te doen. De weersomstandigheden in de dagen vóór de etappe waren minder uitnodigend. De Tourmalet hulde zich in nevelen, er was neerslag, de temperatuur hield ook niet over.

Maar op deze Tour-dag lijken de weergoden La Grande Boucle goed gezind. Het motiveert een aantal amateurs om enkele uren voor de doorkomst van de koplopers nog een klimmetje te wagen. De zon schijnt weliswaar en het is aangenaam warm, en toch komen zij komen van een koude Tour-kermis thuis. De gendarmes zijn onverbiddelijk: het is stoppen of lopen. Het wegdek is vanaf nu verboden terrein.

Dus zit er voor een Australiër, die met een groep vrienden op Tour-vakantie is, niets anders op dan zijn vélo op te tillen en zijn wandelweg te vervolgen over een geitenpad, dat bezaaid ligt met poep. Naarmate de wandeling vordert begint de man amechtig te klinken. Voor een fietsbeklimming van een Pyreneeën-col draait hij zijn hand niet op. Maar deze uitdaging is nieuw voor hem. Boven bedankt hij mij voor het gezelschap en de moraal, waardoor hij tóch de top heeft kunnen bereiken.

Een andere categorie toeschouwers op de Tourmalet zijn de camper-gasten. Ook voor hen gold dat vroeg present zijn loont. De gendarmerie heeft de berg de avond vóór de Tour-rit al gesloten voor campers. Wie later nog een kans wilde wagen: pas de chance.

De tijd verstrijkt op de Tourmalet. Aanvankelijk ziet het er overzichtelijk uit. De wegen, waarover de coureurs straks omhoog komen, ogen breed. Toeschouwers vieren er hun feest. Sommigen hebben zelfs een podium opgebouwd in de berm. Een Fransman met een roze rokje beheert daar de microfoon en jut het publiek op. De naam van Julian Alaphillipe wordt gescandeerd. Vervolgens: meespringen op Sweet Caroline. Even later wordt een polonaise ingezet, die ontaardt in een lange sliert mensen die slalommend over het parcours marchanderen.

De gendarmes zien het met een glimlach aan, maar wel met de fluit in de mond. Want als er een auto uit de karavaan passeert, moeten de feestgangers ruim baan maken.

Ik spreek een aantal Nederlanders die -getuige hun outfit- vanuit hun wielerpassie naar de Tourmalet zijn gekomen. Zij genieten van de atmosfeer op de beroemde berg. Eén van hen vergelijkt het met een festival. Een sfeer van gemoedelijkheid, saamhorigheid. Een ambiance waarin iedereen elke renner steunt. De ploeg of het niveau doen niet terzake.

Als de kopgroep in aantocht is, gooien de supporters er nog een schepje bovenop. Er wordt een rookbom ontstoken. Wout van Aert en zijn kopgroep-genoten moeten zich een weg banen door een rode wolk, terwijl de brede wegen ineens heel wat smaller zijn geworden. Mensen staan inmiddels zo dicht op het parcours, dat voor het peloton nog maar een klein strookje overblijft.

Stoïcijns trapt de kopgroep door. De achtervolgers, de grupetto en de coureurs op nóg grotere achterstand: ze worden allemaal begroet met gejuich, met een wave. Wanklanken zijn er niet, incidenten evenmin. De renners achteraan lijken zelfs zichtbaar te genieten van de heldenontvangst op de Tourmalet.

Als de bezemwagen gepasseerd is, verzamelen de amateurs zich op de top, als een peloton dat klaarstaat voor de start. De agenten houden de groep, die popelt om aan de afdaling te beginnen, nog even tegen. En dan zoeven ze, ieder op eigen snelheid, naar beneden. En keert de rust weer langzaam terug op de Tourmalet.