Iedereen viert mee met Cavendish

Eerder in de week trof ik het echtpaar al bij de start van de tweede etappe bij de bus van Astana. De plek waar ik ze al jaren tegenkom, met hun grote Cavendish-vlag. De eerste keer dat wij elkaar ontmoetten, vertelde de heer waar de warme band met de Cav ooit was ontstaan.

Toen Sir Mark nog een Markje was, aan het begin van zijn loopbaan, kreeg hij na een mislukte Gent-Wevelgem door zijn ploegleider een straftraining opgelegd. De Belg kreeg de opdracht achter Cavendish aan te rijden om hem daar waar nodig te ondersteunen. Het bleek het begin van een innige band.

Sindsdien volgt het echtpaar Cavendish op de voet bij menig wedstrijd. De sprinter is eigenlijk dé reden om naar de Tour de France te trekken. Het paar had de ronde vorig jaar wat beteuterd verlaten, omdat Cavendish zwaar gehavend en liggend op een brancard voortijdig de strijd moest staken. Alles wees erop dat de Brit zijn laatste Tour gereden had. Ook het Belgische stel dacht ‘adieu’ te zeggen tegen de koers.

Maar Cavendish kón zo niet stoppen. Niet in de ambulance, niet zonder het absolute record aantal ritzeges in handen te hebben. Immers: hij moest die eer nog altijd delen met de grote Eddy Merckx. Dus besloot Cavendish er nog een jaar aan vast te plakken, met slechts één doel voor ogen: ritzege 35. En waar Cav gaat, daar gaan de Belgen.

Zodoende zag ik het paar in Cesenatico bij de start staan. Weer een jaartje ouder, meneer is inmiddels 78 jaar. Fysiek hadden ze het niet erg gevonden als hun held Cavendish met wielerpensioen was gegaan. De vele kilometers rijden in de camper, noodgedwongen parkeren ver weg van de start, de lange wandeling die daarop volgde. Het ging de Belg niet in de koude kleren zitten. Hij merkte dat hij ouder werd, dat het hem meer moeite kostte.

Maar het kon niet waar zijn dat hun held het zonder hun steun moest doen. Dus leunden ze weer tegen de dranghekken, en was er dagelijks een hartelijke begroeting door Cavendish, die altijd een momentje heeft voor zijn oude Belgische vrienden.

Maar in het tumult bij de finishlijn in Saint Vulbas kan ik ze niet ontwaren. Cavendish blijkt na zijn historische sprint geliefd bij iedereen, mensen verdringen zich voor het podium om hem het feest te zien vieren met zijn vrouw en zijn kinderen.

Na de ceremonie loop ik naar de Astanabus, die verderop staat geparkeerd. Cavendish laat daar lang op zich wachten. Dopingcontrole, persconferentie, een winnaar heeft zo zijn plichtplegingen. Het geduld van zijn ploeggenoten in de bus wordt op de proef gesteld. Cees Bol komt even naar buiten om tegen een boom sanitair te ontspannen. De zege van hun kopman is de zege van de hele ploeg. Maar, benadrukt Bol, toch ook vooral de klasse van Cavendish zelf. Hij hoopt maar dat de Brit snel terug is. Dan kunnen ze naar het hotel, een feestje bouwen.

Ook ploegbaas Alexander Vinokoerov is bij de bus aangekomen met een goudkleurige fiets. Mevrouw Cavendish staat met de kinderwagen te wachten op haar man. Het extra wielerjaar van Mark had impact op het hele gezin, zegt ze. Want echt, hij kan een ‘pain in the ass’ zijn. Maar Cav kon op haar steun rekenen. Want ze kon het hem toch echt niet aandoen dat zijn laatste Tour-herinnering zou zijn dat hij op een brancard lag, op weg naar een ziekenhuis.

Dan, twee uur na de machtige sprint, zien we in de verte een racefiets slingeren op het asfalt. Mensen om hem heen proberen hem aan te klampen, maar de fietser rijdt door naar de bus. Nog altijd met de brede lach gebeiteld op het gezicht. Mark Cavendish stapt af en valt in de armen van het Astana-personeel. Hij wordt hartelijk begroet en op zijn schouders geklopt.

De bejaarde Belgen, zijn grootste fans, ik kom ze ook bij de bus niet tegen. En ik hoop maar dat ze de zege van hun vriend Mark vanaf een goede plek hebben kunnen aanschouwen. Bij de bus staat een volgende generatie supporters alweer klaar. Een mannetje van een jaar of 10 glundert van oor tot oor. Hij heeft van Cavendish zojuist een handtekening gekregen op een kaart, op zijn helm én op zijn wielershirt. Ook zijn dag kan niet meer stuk.