Terug naar Tokio 1964: Wielergoud en de mecanicien

Acht rondes van 24,354 kilometer moesten de jonge renners Gerben Karstens, Eef Dolman, Bart Zoet en Jan Pieterse als ploeg afleggen rond Hachioji, een westelijke voorstad van Tokio. Met hun tijd: 2:26:31,19, met een gemiddelde snelheid van 45,001 kilometer per uur, verrasten de Nederlanders onder andere wereldkampioen Italië en wonnen goud op de Spelen van 1964.

Onenigheid

Met de hitte viel het destijds mee, maar het had hard geregend voordat de ploegentijdrit van start ging. "Het was echt Nederlands weer", vertelt Wout Verhoeven, destijds de mecanicien van de Nederlandse wielerploeg, in gesprek met Edwin Cornelissen.

De voorbereiding op de ploegentijdrit verliep tumultueus, herinnert Verhoeven zich nog. "Op de avond voor de wedstrijd nam de ploegleider nog één keer de tactiek door met de renners en dat was de aanleiding tot een heftige ruzie. De ploegleider wilde namelijk snel vertrekken en de jongens rustig. Het was een tijdrit van 109 kilometer. De jongens vonden dat ze tijd genoeg hadden om de seconden die ze in het begin zouden verliezen terug te winnen."

Verhoeven greep de volgende dag in. "Ik heb tegen de chauffeur van de jeep achter de renners gezegd dat hij meer afstand moest houden. Dan kon de ploegleider zich er niet teveel mee bemoeien. Uiteindelijk moeten de jongens het zelf doen", aldus Verhoeven.

Spelen met vuur

De mecanicien was ook een vertrouwenspersoon, zoals in een situatie met Karstens. "Gerben versnelde altijd twee keer wanneer hij naar de kop moest. Dan reed hij iedereen stuk. Ik zei toen dat hij dat gelijkmatig moest aanpakken. De jongens wisten dat ze mij altijd konden vertrouwen."

Verhoeven speelde met vuur toen de Nederlandse renners de Franse wielerploeg, die een minuut eerder van start ging, achterhaalde tijdens de ploegentijdrit. "De Fransen bleven nog even voor ons rijden en je mag niet bij elkaar in het wiel zitten. We moesten dus naar de andere kant van de weg. Dat kostte tijd. Ik heb toen op de knie van de bestuurder van de auto, die achter de ploegen reed, gedrukt. We schoten toen iets naar voren en daar schrokken de Fransen even van. Toen hielden ze in en konden de Nederlanders weg rijden. Het jurylid in onze auto heeft er niets van gezegd. Ja, het had heel verkeerd kunnen aflopen..."