Terug naar Tokio 1964: Koning Anton Geesink

"De Budokan? Was dat in Tokio? Oh, de judohal. Daar mocht ik niet in", zegt Koos Postema in de reportage van verslaggever Edwin Cornelissen. Postema was als journalist aanwezig bij de Olympische Spelen in 1964, maar de finale met Geesink kon hij niet bijwonen in de legendarische Budokan. "Ik zat op mijn hotelkamer naar een klein schermpje te kijken."

"De Japanners hadden de Spelen tamelijk militair georganiseerd. Niet in de zin van boos, maar wel heel strak. Ik moest samen met de Vlamingen atletiekcommentaar geven en we hadden een vaste stoel. Je moest op weg naar je stoeltje continu je kaartje laten zien. Op die stoel moest je ook de hele dag uitzitten. Ik wilde ook heel graag naar het judo. Geesink was al een beroemde judoka en dat voor iemand uit een land waar judo nog een kleine sport. Hij was een prachtige jongeman uit Utrecht, een grote volkse man. Hij zou weleens kans kunnen maken op een medaille. Ik had niet veel verstand van de sport, maar ik wilde er graag bij zijn. Nou ik kwam er echt niet in."

Religieuze bewondering

De impact van de overwinning van Geesink op de Japanner Akio Kaminaga was groot, merkte Postema. "Het was niet een Jan die won van een Piet. Het was een man die de Japanse cultuur versloeg. In Japan is judo veel meer dan een sport. Judo is een onderdeel van hun cultuur. Het is niet zomaar knokken. Het is een prachtige vorm van de ander overwinnen. Als je dan de sterkste man uit hun cultuur verslaat en met zo'n houdgreep... Dat land was verdrietig."

"Er was een ramp gebeurd. Je zag de mensen op straat wegkijken als ze zagen dat wij uit Nederland kwamen. De Japanners waren diep in hun hart geraakt. Dat sloeg om in de grote verering van de nieuwe baas in hun judo. Als Geesink ergens binnenkwam vielen mensen om en ze hadden tranen in hun ogen. De koning werd vervangen door een koning uit een ander land. Er was bijna een religieuze bewondering", beschrijft Postema.

Heesink

De interesse bij Japanse journalisten voor Geesink nam ook enorm toe merkte Postema. "Dan vroegen ze: waar woont Geesink dan? In welk paleis? Wij legden dan uit waar hij vandaan kwam: uit een gewone Utrechtse wijk. Dat begrepen ze niet. Heesink was toch een koning? Heesink zeiden de Japanners. De 'g' werd niet uitgesproken. Toen ik weer in Nederland terugkeerde vroegen mensen: hoe was het met Anton? Heb je met hem gelachen? Je kon zeker met hem lachen, maar ik heb hem in Tokio niet gezien. We kwamen er gewoon niet bij", besluit de ervaren journalist en televisiemaker.