Wat is de flow in een heatwave?
- Nieuws
- Wat is de flow in een heatwave?
Het is zo’n merkwaardige term in de sport: flow. Een toestand waarin alles als vanzelf lijkt te lukken, alle puzzelstukjes op hun plaats vallen. Nederland had die flow op het EK, twee jaar geleden, en zie waartoe dat leidde. En van Italië werd wel gezegd dat ‘Le Azzurre’ tijdens dit WK in de flow waren gekomen. In het bloedhete Valenciennes had ik de indruk dat de Italiaanse flow werd weggespoeld door een heatwave.
De flow is geboren
Het mooie van de flow is dat het meestal ploegen overkomt die niet als de torenhoge favoriet naar een toernooi zijn afgereisd. Zo was het met Italië ook. Oké, leuke ploeg, maar er werden geen wonderen verwacht. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Frankrijk, dat de druk van de natie op de schouders voelde rusten. Ja, zoek dan maar eens naar die vermaledijde flow.
Italië begon meteen met een enorme opsteker, toen het wist te winnen van het Australië van superster Sam Kerr. Laat daar een klinkende 5-0 tegen Jamaica op volgen, en dan weet je ’t wel: de flow is geboren. Daar kan zelfs een kleine nederlaag tegen Martha’s Brazilië niets aan afdoen.
Om deze inhoud te tonen moet je toestemming geven voor social media cookies.
Zwoegen en zweten
De voorwaarde bij de flow is volgens mij dat je je totaal kunt focussen op het voetbal, dat je je niet druk maakt om alle randzaken die een groot evenement als het WK omringen en dat alle neuzen binnen de selectie dezelfde kant op wijzen. Dan moeten vervolgens de prestaties in een opwaartse lijn omhoog gaan, desnoods met een flinke dosis geluk, waardoor het zelfvertrouwen groeit en er een geloof in de ploeg ontstaat om dat vooraf schier onmogelijke doel te verwezenlijken. En toch spatte de Italiaanse flow in Valenciennes uiteen op een golfbreker van Oranje.
Wat gebeurde daar? De hitte zal ongetwijfeld een rol hebben gespeeld. Lekker snel combineren bleek bij 33 graden en volop zon onmogelijk. De teams oogden in de eerste helft loom en onzorgvuldig. De kansjes die ‘Le Azzurre’ kreeg, stuitten op Oranje-keepster Sari van Veenendaal. Het was zwoegen en zweten.
Geen paniek
Zo zijn de omstandigheden niet echt flow-gezind. Maar misschien is de belangrijkste conclusie wel dat Italië in Valenciennes geveld is door een tegenstander die langzaam maar zeker zélf de flow heeft gevonden. Dat mag een klein wonder heten. De eerste twee duels, tegen Nieuw-Zeeland en Kameroen, oogde Oranje niet goed. Er kwam kritiek van buitenaf, de speelsters kregen te maken met de 16 miljoen vrouwenbondscoaches die Nederland inmiddels ook rijk was. Er was onbegrip over de keuzes van Sarina Wiegman. Waarom kregen Roord en Beerenstein nooit een basisplek?
Het knappe van Oranje is dat de ploeg in die lastige situatie de rust heeft bewaard, of dat althans naar buiten toe uitstraalt. Speelsters raakten niet in paniek na de matige vertoningen en pakten er de positieve punten uit. Zo zei Sherida Spitse na de belabberde wedstrijd tegen Kameroen dat het er al beter uitzag als tegen Nieuw-Zeeland. En dat meende ze echt. Na de groepsfase was de conclusie: 6 uit 3, een honderd procent-score. Reserves zullen niet blij op de bank zitten, maar snappen heel goed dat ze dat niet zo mogen uitstralen. Het teambelang staat voorop.
Om deze inhoud te tonen moet je toestemming geven voor social media cookies.
Orange family
En wat de buitenwereld ervan vindt… ach, de Leeuwinnen proberen de blik vooral naar binnen te richten. Er zijn speelsters die bewust geen kranten lezen om niet geconfronteerd te worden met kritiek. Anderen doen het af als compliment, dat hoort bij hun nieuwe status als Europees kampioen.
En dus zien we op het veld, voor én na de wedstrijd, speelsters die elkaar motiveren, oppeppen, die met elkaar strijden én feesten. Lieke Martens zette een foto van het voltallige Oranje-gezelschap op Instagram. Gebalde vuisten, lachende gezichten. Martens zelf beklom de rug van Anouk Dekker. Onder de foto schreef Martens: ‘proud of my orange family’. Die foto en die tekst. Treffender kan een flow niet worden weergegeven.
