De zaak Robinson Cano

Cano is tweede honkman van de Seattle Mariners, een topteam in de MLB (Major League Baseball). Hij heeft de Dominicaanse nationaliteit, is 35 jaar oud en behoort bij de top in zijn vakgebied. Hij was, tot afgelopen dinsdag, moeiteloos op weg naar de Hall of Fame. Totdat het verhaal van zijn schorsing van 80 wedstrijden kwam en zijn wereld zich geheel omdraaide: van held naar slachtoffer. In zijn urine waren (enige tijd geleden al, nog voor de start van het thans lopende honkbalseizoen) sporen aangetroffen van het middel furosemide; een zogenaamde vochtafdrijver.

Rood alarm

In de sport van tegenwoordig betekent het aantreffen van sporen van die stof bijna altijd rood alarm. Vochtafdrijvers, zo leert een lange lijst van slachtoffers, beteken vaak meer dan dat alleen, omdat ze een maskeringsmiddel blijken te zijn. Simpel gesteld: door het gebruik van zo’n middel kunnen verboden stoffen niet worden opgespoord.

Sporters met vochtafdrijvers in hun urine worden door alle kenners direct op een lijst van verdachte mensen geplaatst. Het hangt van de onderscheiden bonden die straffen geven af, wat er met die sporters gebeurt. Moest er werkelijk vocht afgedreven worden of moest de boel bedonderd worden, that’s the question.

Robbie Cano, van onbesproken gedrag en geliefd bij zijn fans, de pers en de hele Amerikaanse honkbalwereld, accepteerde zijn schorsing, hoewel hij er (waar hebben we dat meer gehoord?) direct aan toevoegde geen enkel verboden middel te hebben gebruikt. Van zijn arts op de Dominicaanse Republiek had hij furosemide gekregen, hij had het geheel ter goede trouw genomen (om gewicht kwijt te raken in het 'dode seizoen') en was zich van geen kwaad bewust. Tot het moment dat de MLB hem aan zijn vestje trok.

MLB legt niets uit

Blijkbaar vindt men bij de MLB dat er meer aan de hand is en dan kan men overgaan tot een schorsing. Neen, de MLB als organisatie hoeft niet nader uit te leggen wat er misschien meer gevonden is en waarvan men Robinson dan nog meer verdenkt. Dat is binnenskamers gebleven en Robinson heeft, zo blijkt uit rapporten, zijn schorsing geaccepteerd. Ook dat vind ik een krankzinnige regel, maar het blijkt geaccepteerd te zijn in die cultuur. Met, ik stel het nogmaals, de uitspraak van Cano er helemaal honderd procent zeker van te zijn geen verboden stoffen te hebben genomen.

Hij accepteert omdat hij zijn positie in de internationale sportwereld weet en inziet dat het stomweg, zonder nadenken, innemen van een vochtafdrijver natuurlijk de alarmbellen bij dopingagentschappen in werking stelt. Hij accepteert en zegt tegen de sportwereld: ik doe dat om mijn eigen stupiditeit duidelijk te maken. Ik had moeten nadenken en omdat ik dat niet gedaan heb, accepteer ik de straf. In mijn positie van topspeler moet ik ook een voorbeeld durven geven. Is hij hiermee een heilige, is hij extreem eerlijk, wil hij werkelijk 'voorbeeld' zijn? Wat is het?

Natuurlijk (we zijn immers in Amerika) werd er direct bij vermeld (en ik neem dat ook eigenlijk klakkeloos over) dat zijn schorsing van 80 wedstrijden (without pay) hem het enorme bedrag van bijna 12 miljoen dollar scheelt; de helft van zijn jaarsalaris! Hoewel dat natuurlijk een bijna idioot hoog bedrag is, gaat het hier niet om dat financiële verlies, in mijn optiek. Het is een bijkomende zaak, het is een smeuïge randvertelling: sportman ziet 12 miljoen verdampen door het innemen van verkeerd drankje. Zoiets dus.

Feit is dat Cano op schijnbaar makkelijke wijze zijn schorsing heeft geaccepteerd. Is dat een andere manier om toe te geven? Het lijkt erop, we hebben dat al eerder bij betrapte sportmensen gezien.

'In alle vormen van topsport wordt gebruikt'

Is het voor de Amerikaanse honkbalsport een 'blow' nu een der beste topspelers en zeker een van de meest geliefde honkballers voor een half seizoen buitenspel wordt gezet? Ik zou haast durven te stellen: ook in Amerika, ook in de honkbalsport, net zoals bij alle, ik herhaal alle, vormen van topsport, wordt gebruikt. Laten we toch niet zo blind en naïef zijn dat niet te accepteren.

De MLB heeft de afgelopen twintig jaar haar regels aangescherpt nadat duidelijk was dat veel, heel veel, spelers de trucs en kunstjes kenden om de nauwelijks volwassen anti-dopingregels in hun land te omzeilen. De georganiseerde honkbalsport was op enig moment, dertig jaar geleden, een Tuin van Eden voor haar toppers. Velen gebruikten en werden ongekende, opgeblazen spiermassa’s die opmerkelijk veel sterker werden en de bal ver weg sloegen en met hun bedrog wegkwamen.

Vele toppers (Sosa, Canseco, McGwire, Bonds, A-Rod, Ramirez, Palmeiro, Clements) sneuvelden en werden met pek en veren aan Amerika vertoond. Voor hen restte een Mea Culpa en enige jaren van in de anonimiteit te gaan leven en uit de pers te blijven. Hoe men in de USA zal reageren nu Cano de volgende in die rij is, valt af te wachten.

Hall of Fame

Zoals gezegd: hij was regelrecht op weg Hall of Famer te worden, maar hoe corrupt of hoe coulant men in dat sportgekke land ook is, een schorsing van 80 wedstrijden is even te veel voor zelfs Amerika om iemand bijna heilig te verklaren in de Hall of Fame. Mijn eigen gedachte hieromtrent: ik heb hem slechts een paar maal zien spelen en een beetje over hem gelezen: hij is (bijna tikte op: hij was) een echte liefhebber van de sport, een kerel met een open mind en een voorbeeld voor velen.

Zonder te weten wat er nog verder in 's mans urine is aangetroffen, dacht ik, op het moment dat ik over de straf las: "Neen, hij toch niet." Tegelijkertijd lachte ik die nogal naïeve gedachte bij mezelf weg. Bij hoeveel sporters meer had ik die verkeerde gedachte al niet gehad? Steeds weer, altijd weer. Zondig zijn we immers allemaal.

Behalve mijn oma en opa uit Arnhem, maar dat hoef ik toch niet uit te leggen…

Over Mart Smeets

Mart Smeets is radio- en televisiepresentator, journalist en sportcommentator. Iedere zaterdag beschouwt hij voor EenVandaag gebeurtenissen en verhalen uit de sportweek, en zaken die daar aan verwant zijn.