Gedenkwaardig

Venus door met een uitgestreken, bijna bewegingloos gezicht snel en balend de baan af te stappen nadat haar tegenstreefster, de Tunesische Ons Jabeur haar in een nietszeggend tweede setje helemaal simpel getikt had: 6-0.

Serena ging in een bijna onwerkelijke manier van het gras af; bijna kruipend, huilend, boos en teleurgesteld. Een sprietig jong speelstertje uit Wit Rusland tegenover haar, Aliaksandra Sasnovich, notabene de nummer 100 van de wereldranglijst, wist niet tot nauwelijks hoe ze moest kijken of handelen; zij was nu ineens winnares.

Schouwspel

Tegenover haar stond de misschien wel grootste tennisspeelster ooit, een ware 'living legend' en die gaf nu huilend op en verdween van Wimbledon, terwijl zij..

Het was 3-3 geworden en struikelend, vallend, kruipend en onzeker maakte Serena Williams van haar laatste momenten Wimbledon 2021 een waar schouwspel.

Of ze zich dat zelf bewust was? Waarschijnlijk. Of?

Ja, ik ken ook mensen die bij het zien van deze uitvoering van Williams zouden durven zeggen 'voor de Bühne', maar die zekerheid leefde geenszins bij mij.

Ja, toegegeven, in het verleden surfte ze nog weleens ruimschoots op haar bekendheid door de tenniswereld bij vreemde situaties, spannende momenten of kleine relletjes en mede door dat soort incidenten kreeg ze, of ze het wilde of niet, weleens de faam opgeplakt zelf zeer goed te weten wanneer ze buiten de lijntjes van de tenniswereld kon kleuren.

De witte tennissport

Zoals er altijd wel achter de hand gesproken werd over het tennis-, maar ook privéleven van beide gezusters. Over hun gedrag in vele kleedkamers, over hun nukken en wensen, over hun soms optredende spilzucht, verwendheid, gaten-in-de-hand, over matchfixing zelfs (van pa Williams), over eigenlijk van allemaal kleine, prikkende, niet altijd echt gunstige verhaaltjes over de twee Williams-meiden die heel, heel goed konden tennissen en die de gehele vrouwen tenniswereld op zijn kop hadden gezet en soms ook in een krachtige greep wisten te houden.

De blanke sport had te maken gekregen met (na Athleta Gibson) twee beroemde zwarte speelsters die voor zichzelf, hun familie en ook hun ras uitkwamen als daarom gevraagd werd.

Dat recht hadden ze, dat recht namen ze en gingen er heel vaak, heel serieus en keurig mee om.

Lang volhouden

Meer dan twintig jaar speelden beiden all over the world en vormden ze een opzienbarend zusterpaar. Ze wonnen veel, speelden veel, werden schathemeltje rijk, leefden een soms best interessant en uitdagend privéleven, maar voor mij bleef in al die jaren toch de hoofdvraag: hoe speelden ze hun sport?

Simpel: met al die roddelachtige fluisteringen en hick-ups in hun bestaan heb ik me nooit echt bezig gehouden, het belangrijkste facet van hun leven lag voor mij vooral op de tennisbaan. Met wie ze dansten, vreeën, Gucci-tasjes kochten of op welke beroemdhedenverjaardagen ze verschenen interesseerde me niet en zal dat ook nooit doen.

Hoe konden deze twee vrouwen het zolang uithouden in deze toch zware sport; zwaar als ten eerste zwaar fysiek en, na de helft van hun loopbaan, ook met de zwaar mentale druk waaronder ze speelden, trainden en aanwezig waren.

En neen, vandaag de dag horen ze niet meer thuis in de top van de vrouwen tenniswereld. Serena’s spel is te hectisch, zit vol oneffenheden en mist overleg en vooral rust. Haar tegenstreefsters weten het nu zo langzamerhand wel: laat maar uitrazen, houdt de bal lang in het spel, zij, Serena, gaat fouten maken en komt dan met zichzelf in de knoop te liggen, mept ballen zeven meter uit en wordt boos.

Venus had grote moeite de bepaald niet als wereldtopper bekend staande Jabeur bij te benen. Ook zij miste concentratie en duurzaamheid. Zij, Venus, zet dan een masker op, wordt grimmig en zelfs bot in de non-communicatie en verliest vervolgens door ballen meters uit te slaan.

Voor beiden geldt nog wel steeds: bij tijden laten ze knap, soms oogstrelend tennis zien, maar dat is niet meer voldoende om in de top te wonen.

Vader

Neen, U zult mij nooit horen zeggen of iets van mijn hand lezen dat beiden moeten gaan stoppen.

Dat is iets dat ze helemaal zelf moeten uitmaken en daar hebben buitenstaanders helemaal niets mee te maken, wat alle vuilspuiters op de sociale media ook beweren in hun afgrijselijk platte, ordinaire aanvallen op deze twee a.s. ex-topspeelsters.

Opgevoed door een vreselijk dwingend aanwezig zijnde vader die zijn familie van Michigan meenam naar Californië, waarna de zussen neerstreken in Florida, werden ze beiden wereldtopper. Samen goed voor pakhuizen vol aan schalen, bekers, cadeaus, vazen en vooral herinneringen. Grand Slams en Olympische medailles, enkel- en dubbelspel, op iedere ondergrond, in de hitte van Miami naar de kilte van St. Petersburg, ze speelden overal en bouwden een erelijst op die ongeëvenaard is.

Neen, ze waren niet altijd geliefd bij tegenstandsters of bepaalde persmensen, ja, ze konden krengen zijn in de kleedkamer; luidruchtig, opvallend en niet altijd collegiaal, maar mensenkinderen wat konden ze goed tennissen. En hoe lang hielden ze dat niet vol?

Tal van prijzen

Er kwamen blessures, schorsingen, boetes, boe-geroep, incidenten (sommigen, vervelend genoeg, ras-gerelateerd), Serena trouwde, ze veroorzaakten weleens een ongeluk, werden door papparazzi’s gevolgd, studeerden eventjes, waren geïnteresseerd in mode, speelden op Reebok of Nike, kozen hun eigen tenniskleding, Serena werd moeder, er volgden come-backs, nieuw succes, ze wonnen meer dan ze verloren, ze bleven de tenniswereld wakker houden en werden ouder. Serena is van 29 september 1981 en Venus is van 17 juni 1980. Samen goed voor (lang leve Wikipedia) 33 Grand Slam titels in het enkelspel.

Nog een statistiek: Venus speelde 1072 officiële enkelspelpartijen, daarvan won ze er 814, hetgeen een winstpercentage van 75.9 procent betekent.

Serena tekende voor 1006 partijen met 855 zeges, goed voor 85 procent winst.

Overtuigend goed spelen, heet dat.

O ja, een artikeltje over beroemde, succesvolle sportmensen is niet 'af' tegenwoordig als er niet van 'prijzengeld' gesproken wordt. Venus verdiende ruim 42 miljoen, Serena bijna 95 miljoen dollar.

Dat betreft dus prijzengeld, verdiend op de tennisbaan.

Wat daarnaast gebeurde, de zogenoemde extra-sportieve inkomsten, zijn mij niet bekend en ik weet dat het gissen ernaar onzin is en dat precieze bedragen alleen bij de betrokkenen zelf bekend zijn. En zo hoort het ook.

Thuisonderwijs

Beiden zijn 'home schooled' zoals dat in Noord-Amerika heet, door de ouders opgeleid als het lezen, schrijven, aardrijkskunde en rekenen inhoudt. Beiden weten zich een weg in de kerk, men zegt de Mormoonse kerk.

Als volger van beider tenniscarrières past het me slechts de pet diep af te nemen voor beiden. Hulde voor het spel en de knikkers, hulde voor het overwinnen van hinderlijke barrières in de toch (soms vijandige) witte tenniswereld door beiden, hulde voor duurzaamheid waar, en een ieder snapt dat, toch ergens een eind aan zal gaan komen.

Zoals gezegd: dat moment kiezen ze zelf uit, maar afgelopen week, in de warwinkel van EK-voetbal, NBA-basketbal en de verrijzenis van een nieuwe wielerkampioen, gebeurde er met de dames Williams wat ik via de televisie kon zien: aftakeling, deceptie, verbitterdheid, realiteit, slijtage, onrust-in-het-hoofd en veel, heel veel twijfel.

Het aanzien van beiden deed op een bepaalde manier zelfs pijn, maar was ook weer o zo boeiend.

Een leerzaam voor de hele sportwereld. Via een achterdeur liepen ze Wimbledon uit, waar ze ooit via een zijdeur waren binnen gekomen.

O.k., nog een feitje dan dat niet algemeen bekend zal zijn: de twee dames zijn part-owner van de NFL ploeg Miami Dolphins. Zij zijn de eerste twee zwarte, vrouwelijke deel-eigenaren van een NFL-ploeg.

Stoer.