Zaken doen vlak voor sluitingstijd

De zogenaamde trade deadline is een merkwaardig (en soms denk je: een bijna onmenselijk) fenomeen. In een simpele vorm zien wij dat in onze voetbalwereld. Maar: daar ontbreekt het aan een laatste spectaculaire golf. Daar worden reserve-linkerverdedigers verhandeld naar onbetekenende ploegen in Portugal of erger, en daar komen geen three-way-trades voor; handelingen tussen meer dan twee ploegen waar ingewikkelde transacties voor gemaakt worden.

De NBA viel daarin afgelopen donderdag weer eens op. Vele ploegen waren actief, de penningmeesters hielden hun plafond-bedragen goed in de gaten, vele organisaties probeerden door slim te handelen onder de zogenaamde luxury tax voor volgend seizoen te blijven en dus was het voor de volgers een heerlijke dag.

Spelersruilen

Er werd met spelers geschoven alsof het lede poppen waren. De finaleploeg van afgelopen seizoen, de Cleveland Cavaliers, veranderde zo’n beetje haar halve opstelling door drie van elkaar verschillende spelersruilen met meerdere clubs af te sluiten. Zes miljonairs die ’s ochtends nog meetrainden, waren aan het eind van de middag verkocht, geruild of weggestuurd; zonder pardon, zonder veel woorden. Misschien nog net een handdruk voor de materiaalman.

Het boterde al weken niet binnen de selectie en dus moest er draconisch worden opgetreden. De heren Thomas, Frye, Shumpert, Wade, Rose en Crowder konden hun biezen pakken. Aan het begin van de avond waren de heren Hood, Hill, Nance en Clarkson ineens lid van de Cavaliers.

Nou is dat 'biezen pakken' niet alles, want zo’n snelle verkoop houdt ook in dat de familie van de spelers vaak in het woonhuis in de oude speelstad blijft en dat pa elders een pied-à-terre moet vinden. Vaak is dat een luxe suite in een tophotel in de nieuwe speelstad. Of er dan, later, overgegaan wordt tot de aankoop of nieuwe huur van een familiehuis, hangt weer van de lengte van het nieuwe contract af.

Een aantal 'trade'-verhalen

Het gaat veel te ver hier alle trades zelfs maar te benoemen. Meer dan twintig topspelers waren erbij betrokken en sommige van die transacties betroffen min of meer platgeslagen handelswaar.

Voormalig topspeler en grootverdiener Derrick Rose moest Cleveland verlaten en werd in Salt Lake City voor heel even geparkeerd. Daar liet het management van de Utah Jazz meteen weten niet verder in zijn diensten geïnteresseerd te zijn en werd Rose free agent. Iedere andere ploeg mocht zijn rechten dus oppakken en hem betalen wat men dacht dat hij nog waard was. Niet lang geleden verdiende deze speler nog 25 miljoen per seizoen, nu is het 'wat de gek voor hem geeft' geworden; waarschijnlijk een miezerige 2 of 3 miljoen voor de rest van het seizoen. Heb echter geen medelijden met deze speler, want hij krijgt van Adidas nog altijd 100 miljoen (ja, dat staat er inderdaad: honderd miljoen) om hun schoenen en kleding te dragen. Waarom Utah hem liet gaan? Om financiële ruimte te creëren voor de toekomst. Simple as that.

De Amerikaanse sporttelevisie maakte donderdag overuren door alle 'trades' te analyseren en 'winners & losers' aan te geven. Er waren spelers dolgelukkig met hun nieuwe ploeg, er waren er die met zeer gemengde gevoelens reageerden en er waren er die van een echte, dure NBA-prof ineens letterlijk op straat kwamen te staan.

Detroit ruilde een paar dagen geleden met de Los Angeles Clippers de ruwe diamant Willie Reed. Reed sliep een paar dagen in een luxehotel in Detroit, trainde en speelde en kreeg donderdagmiddag een telefoontje: hij was weer doorverkocht. Naar Chicago dit keer, dus hij kon zich daar gaan melden. Voordat hij in The Windy City gekeurd was door de artsen van de Bulls werd al bekend gemaakt dat hij 'on waivers' was gezet. Reed droeg een vervelend 'dingetje' met zich mee: huiselijk geweld tegenover zijn vrouw en een justitiële actie daaropvolgend. Het management van Chicago wilde die lastpak bij nader inzien niet hebben en stuurde hem weg. Hij mocht gaan waar hij wilde, maar aan hem wilde bijna niemand de handen branden. Die negatieve publiciteit was nergens welkom.

Nog 36 miljoen

Tenslotte het mini-verhaaltje van Luol Deng van de Los Angeles Lakers. Hij was twee jaar geleden nog een gevierde All Star en tekende een groot contract. De Lakers moeten hem nu nog steeds 36 miljoen betalen, maar laten hem niet spelen. Hij traint uitsluitend en zit op de bank en kijkt chagrijnig. Het management kreeg hem niet verkocht of geruild en moet nu gaan bedenken hoe die 36 miljoen opgehoest wordt. Het zal waarschijnlijk gaan in zes porties van 6 miljoen per jaar waar Deng niets voor hoeft te doen. Hij kan nu wachten op het moment dat hem aangezegd wordt ook niet meer te komen trainen. Die 36 miljoen wordt wel afgeschreven.

Neen, dit was geen verslag van een slavenhandel in het midden van de negentiende eeuw in Boston. Dit was de laatste dag dat NBA-spelers 'verhandeld' konden worden. Er gingen tientallen (honderden?) miljoenen dollars in om, families werden uit elkaar getrokken, vriendschappen gebroken en nieuwe shirtjes besteld.

That’s life in de Amerikaanse sport.