Een echtscheiding kent alleen maar verliezers

Het is niet voor niks dat een crime passionel bestaat. Het is niet voor niks dat mensen uit een gekrenkte liefde de meest verschrikkelijke dingen met zichzelf, de ander, of het allerergste met de kinderen kunnen doen. En we kunnen wel allemaal doen alsof het de normaalste zaak van de wereld is om gezinnen op te breken anno 2017, maar dat is het natuurlijk nog steeds niet.

Ik heb als worstelende verse gescheidene velen gevraagd naar hun ervaringen als jongere met de echtscheiding van hun ouders en nieuwe partners. Vaak was het van “het was beter zo, want ze pasten totaal niet bij elkaar” of “ze hadden altijd ruzie en het huwelijk was ijskoud” of “ik heb ze altijd kwalijk genomen dat ze me mijn thuis hebben afgenomen” of “de nieuwe vriend van mijn moeder trok ik zo slecht dat als hij er was ik met kabaal de wc bril naar beneden sloeg” of “het was een zwarte stip in mijn adolescentie, maar nu snap ik mijn ouders compleet en ben blij dat ze alle twee gelukkiger zijn” of “mijn vader had zoveel vriendinnen dat ik het niet meer bijhield” of "de nieuwe vriendin van mijn vader is een kutwijf en die hoef ik echt nooit meer te zien, en mijn vader ook niet" en de laatste: “Ik heb pas na 15 jaar de nieuwe liefde van mijn vader leren kennen en eigenlijk is ze heel erg oké. Dat mijn moeder me uit wrok zo lang bij haar weghield vind ik nu heel erg.” Van al deze getuigenissen kreeg ik wel ergens buikpijn.

Ook sprak ik veel mensen over hun nieuwe liefdes en hoe dat liep. Het ging van gezellige tafels in de zomer met wijn en lekker eten en iedereen heppiedepeppie met hun liefdes en de wederzijdse kinderen die samen speelden, naar de man die zijn kinderen al jaren niet meer ziet omdat hij met zijn nieuwe lief is gaan samenwonen en zij haar wel kunnen schieten. En vooral de invloed van de jaloerse wraakzuchtige exen op het leven van de nieuwe liefde en hun ex. Je kunt de stiefvader of moeder entree maar één keer maken, en ben je eenmaal gedemoniseerd, dan kun je het wel vergeten.

Is de liefde bestand tegen al het geweld van boze en verdrietige kinderen en geliefdes? Ik moet dan steeds denken aan de pijnlijke familiegeschiedenis van Helmut Kohl. Ik las ooit een verhaal in der Spiegel. Toen hij stierf hield zijn nieuwe liefde zijn kinderen bij het afscheid weg toen hij lag opgebaard. Hij had bij leven gezegd: of jullie accepteren mijn nieuwe liefde, of ik hoef jullie niet meer te zien. Het werd het laatste. Hoe tragisch. En kennelijk nam de weduwe op deze manier haar wraak.

Een moeder of een vader is onvervangbaar, niemand zou ooit moeten durven proberen dat toch te doen. Tegelijkertijd gaan liefdes voorbij, ook tussen vaders en moeders. Het leven is al zo ingewikkeld, net als het mijne op dit moment is. Er is geen gebruiksaanwijzing voor en de adviezen zijn niet van de lucht. En dus vind ik het wiel maar opnieuw uit. In de hoop dat de wagen gaat rijden.