Ik kijk het liefst naar de Esmee Vissers van deze wereld

Over het algemeen ben ik iemand die juist houdt van mensen met rafelrandjes. Op Netflix zie ik graag de wat rauwere series, waarin alleen maar goed of alleen maar slecht niet bestaat. Natuurlijk hebben we allemaal het beste voor met mensen en de wereld, maar als onze eigen belangen in gevaar komen zijn leugens, bedrog en andere vieze spelletjes ons allemaal niet vreemd.

En die spelletjes zijn er genoeg, ook op Olympisch niveau. Mensen die elkaar zwart proberen te maken, rekeningen van jaren geleden die worden vereffend en schaatsers die er net niet helemaal bij horen. Ik vind dat mooi, want het geeft spannende verhalen en genoeg spreekstof voor een mooi avondprogramma op NPO Radio 1.

Maar af en toe, heel af en toe, wil je iets onberispelijks zien. Iets puurs. Iets waardoor zelfs de meest cynische mens weer een beetje ontdooit.

Geen verborgen agenda’s, geen meel in de mond, geen strategische bewoordingen: what you see it what you get.

Esmee's meest irritante eigenschap volgens haar coach Remmelt (volgens een filmpje op AD.nl): ze spreekt z’n naam zo gek uit. Nou, als dat het ergste is dan weet je het wel.

Ik geniet (en volgens mij velen met mij) van haar onbevangenheid, vrolijkheid en spontaniteit.

En dan gebeurt het. Je gaat verder denken. Esmee is nu bekend. Esmee heeft goud gewonnen. Daarmee start eigenlijk pas de echte test: kun je blijven presteren onder die nieuwe randvoorwaarden? Mensen die je aanspreken op straat. Berichtjes van vieze mannen. Vage bekenden die je opeens weer willen zien en doen alsof jullie al jaren dikke mik zijn. En sportief gezien: Een favorietenrol, kritiek na slechte resultaten en torenhoge verwachtingen.

Het zal me benieuwen hoe ze over vier jaar aan de start staat van de Olympische 5000 meter. Ongetwijfeld een paar rafelrandjes rijker.

Renze Klamer is presentator van Langs de Lijn En Omstreken