Mart Smeets - Vraag je zo’n vraag?

Dus?

Dus werd de superster (een soort Ronaldo tot in de derdemacht) gevraagd de vaak sjabloonachtige nababbel met de jonge vedette van TNT-televisie “live” te doen.

James knikte, hij snapte dat, hij kende zijn positie in de internationale sportwereld en ging klaarstaan, nog nahijgend en tevreden met een monstrueus goede wedstrijd zoals hij die gespeeld had.

De jonge vrouw van TNT, Allie LaForce, liet de superster zich even buigen om hem iets in het oor te fluisteren. James bukte zich, hoorde haar aan en hij knikte snel. Vervolgens vroeg de jonge vrouw of hij commentaar kon geven op het zojuist bekendgemaakte nieuwsfeit dat de (in San Antonio en in de NBA-wereld) immens populaire echtgenote van de coach van San Antonio Spurs, Erin Popovich zojuist was overleden in haar woonplaats.

Coach Popovich is in de NBA een zeer hoog geprezen kenner van de sport. Daarnaast is hij geliefd en uit hij zich aan de linker kant van de (Amerikaanse) maatschappelijke lijn Hij is op en top democraat en heeft afgelopen jaar al een aantal maal zijn president Trump op niet mis te verstane wijze de oren gewassen in scherpe teksten die duidelijk waren. Popovich is, als je een vergelijking met een in Europa bekende voetbalcoach zou moeten maken, te vergelijken met een coach Josep Guardiola maar dan meer gelaagd, beter geschoold, wijzer en ouder. Popovich, al 22 jaar hoofdcoach van de Spurs, maar ook van de nationale ploeg van de USA, heeft in de gehele sportwereld een status bereikt die nauwelijks geëvenaard kan worden. Dat zijn echtgenote van veertig jaar een belangrijke rol in zijn leven speelde, was een algemeen bekend gegeven. Succesvolle mannen hebben altijd oersterke, op de achterhand werkende, slimme en tactvolle vrouwen. Ik weet dat ik generaliseer.

De 67-jarige vrouw was enige tijd ziek en haar overlijden kwam toch plotseling.

De volgende twee minuten leverden opmerkelijke televisie op.

Voor de sporttelevisiekijker was dit echt nieuws, voor de jonge vrouw die de vraag stelde ook en zeker voor de nog na dampende topspeler die, omdat hij Ronaldo tot in de derdemacht is, overal en altijd gevraagd wordt naar zijn mening.

LeBron James haalde adem, probeerde zijn gedachten te ordenen, maar dat lukte hem niet goed. Hij was klaar gaan staan om complimenten voor een zeer sterk gespeelde wedstrijd in ontvangst te nemen en een prietpraatje over de verdere gang van zaken te houden en nu ineens bevond hij zich in een nauwelijks te omschrijven warwinkel van gevoelens.

Wat moest hij zeggen over de dood van een vrouw van een coach van een concurrent-NBA-ploeg?

De superster vocht tegen zijn opkomende tranen, verloor zichzelf in zijn taalgebruik en ineens was een niemendalletje zoals dat sjabloonachtige gedoe na wedstrijden altijd is, een mediahype aan het woorden.

James schoot vol, zocht evenwicht in zijn gedachten, maar dat lukte niet meer.

Hij knokte tegen zijn tranen, besefte zich terdege dat hij “live” op de televisie was en nogmaals zocht hij, zuchtend en puffend naar enig evenwicht.

Hij vond dat nooit; zijn tranen wonnen, hij stuurde condoleantie-gevoelens naar San Antonio en kwam er niet meer uit.

De beelden van deze superster in tranen en nauwelijks in staat zijn gevoelens te ordenen, werden door alle Amerikaanse televisiestations herhaald en herhaald en binnen de kortste tijd begonnen de sociale media op te borrelen.

In eerste instantie moest de jonge, onervaren journaliste het ontgelden, maar binnen een uur werd het een complete oorlog op de woelige golven van de zwakzinnigenkanalen waar mensen anoniem of met de vreselijkste schuilnamen, de meest walgelijke ideeën en meningen over de wereld gooiden.

Ja, het is waar, de sociale media mogen veel betekend hebben in de versnelling van het rondsturen van nieuws, maar dit was nou weer zo’n moment dat het strontputje meteen volliep. Racisme, anti-vrouw-opmerken, vreselijke beledigingen; volkomen getikte mensen die James, mevrouw LaForce en de rest van de wereld tot in het aller diepst van alle zielen wisten te beledigen, te kleineren en kapot te maken.

Een uur later werd een andere top-basketballer, Kevin Durant van de Golden State Warriors om een reactie gevraagd op een ander net. Ook Durant schoot vol, zocht naar woorden, vond die niet meteen en ook in dat gesprekje ontstond een enorm spanningsveld. Een topsporter die niet of nauwelijks uit zijn woorden kon komen.

En ook hier reageerde de goot op. Zelfde aanzet, zelfde woorden, zelfde beledigingen…vreselijk.

Een dag later werden de puinruimers van grote sites, kranten en rubrieken aan het werk gezet: was het ethisch verantwoord aan topsporters, vlak na een wedstrijd, vlak na een training, te vragen hoe hun gedachten waren bij het horen van het overlijden van de vrouw van een Amerikaanse topcoach, een man die ze veel en vaak meegemaakt hadden en die beiden heel hoog hadden zitten?

In het enorme gedoe dat er rond de televisie-stukjes en de venijnige sociale kanalen ontstond, mengde zich anderen. De voormalige president van de USA, Bill Clinton was de eerste. Vele bekenden, uit alle hoeken van de Amerikaanse samenleving, reageerden, de stontputten stroomden weer over en pas na anderhalf etmaal daalde iets van rust en “normaal reageren” over eenieder heen.

Eindelijk.

Bleef de primaire vraag: was het zoeken naar sensatie de basis om het overlijden van de vrouw van een basketbalcoach in de NBA aan een beroemde sportman direct na het verspelen van een moeilijke wedstrijd voor te leggen?

Was het louter score-drift van de zender? Van een eindredacteur? Van een journalist(e)?

Wie dat weet mag het zeggen.

Ik zat erover na te denken.

Cleveland wint een wedstrijd, de topspeler loopt het veld af en een opmerkelijk fruitige, jonge en opmerkelijke verschijning pakt het onderwerp van de overleden vrouw van een coach aan om tot een (weer: opmerkelijk) gesprek te komen. Waar ze overigens snel en correct de speler vooraf over inlichtte, waarna James zijn knikkende oké gaf.

Daarna liepen de putjes over, werd er een etmaal lang gescholden en toonden duizenden, misschien wel tienduizenden hoe beperkt ze zijn in hun manier van denken en reageren.

Het werd, in plaats van een sobere condoleance, een media-rel of happening, of hoe je het wilt noemen.

Was dit wansmaak, opgelegd pandoer, sensatiezucht…een teken van deze tijd?

Zijn we met zijn allen te diep gezonken?

Of is tegenwoordig alles toegestaan als je “succes” nastreeft in een televisieprogramma?

Dus ook de dood van de vrouw van een bekende/beroemde coach, gekoppeld aan de woorden van een superster?

En gebruik je daar dan inderdaad topspelers voor om over te lopen en verstrikt te raken in hun gevoelens en woorden? Is alles toegestaan?

Of… is er nergens nog terughoudendheid te vinden?