Duivels dilemma

Wat was het geval?

Vlak voor de zevende inning begon, werd Turner door de arts van de Dodgers in alle haast aangesproken: hij diende zo snel mogelijk het speelveld en de dug-out van de Dodgers te verlaten. De medische dienst van Major League Baseball had een paar momenten eerder doorgegeven dat Turner 'positief' was bevonden in een eerder die dag afgenomen coronatest.

Alleen het kampioenschap vieren

Turner, die zei zich opperbest te voelen en helemaal niet geremd was door welke lichamelijke terugslag dan ook, liep onder protest met de arts mee en kreeg de opdracht in de speciale medische ruimte van het stadion in Arlington, Texas te blijven tot er nader bericht volgde en hij, separaat van zijn ploeggenoten, kon worden weggevoerd naar zijn hotel.

Op dat moment was dus de eindstand nog niet bekend en moest Turner in spanning afwachten wat er in het veld gebeurde. Via een televisietoestel in de medische ruimte kon hij de wedstrijd goed volgen en het vreemde feit deed zich een half uurtje later voor dat hij, helemaal in zijn eentje, het kampioenschap moest vieren in die afgesloten kamer.

Waarom zit ik hier in mijn uppie?

Hij zag zijn teamgenoten rennen, springen, schreeuwen, elkaar omhelzen, hij zag ze hun kampioens-T-shirts aantrekken, hun kampioencaps opzetten, hij zag de uitreiking van de World Series-trofee en dacht hoogstwaarschijnlijk: ”Waarom zit ik hier in mijn uppie?”

Hij voelde zich lichamelijk goed, uitstekend zelfs, hij had nergens last van, hij was blij, maar ook uiterst gefrustreerd dat hij in dat kamertje verbleef, bedacht zich geen seconde, opende de deur, zag wel wat kantoormensen van zijn ploeg, maar zijn doel stond vast: hij beende rechtstreeks naar het veld en trof daar dus zijn feestvierende medespelers aan.

Mondkapje

Justin Turner deed wat waarschijnlijk iedere sporter op zo’n moment gedaan zou hebben… Hij rende op zijn maatjes af, sprong ze om de nek, omhelsde hen, pakte een volgende beet, maakte dansjes met de een en dan weer met de ander, hij zag zijn vrouw het veld opkomen, omhelsde haar, rende naar weer een andere coach en ging, op enig moment met al zijn ploeggenoten op de teamfoto. Daartoe deed iedereen het mondkapje even af als het al gedragen werd, maar Turner deed het kapje even voor de foto ook af en had een leuk uitziend tête-à-tête met zijn manager die naast hem zat.

Het feit dat hij mond- en neusbescherming droeg toen hij het veld opstormde, bewees dat hij zich bewust was geweest van zijn positie en dat hij zich aan de regels van de Major league Baseball hield: in het stadion, dus niet op het veld, werden mondkapjes gedragen. Geen uitzonderingen voor niemand.

Veiligheid waarborgen

MLB liet vervolgens weten dat Turner van het veld gehaald was voor juist de veiligheid van anderen rond hem; zijnde zijn medespelers, coaches en ander personeel.

Het feit dat Turner de dokterskamer verliet in zijn heilige wil om met zijn medespelers (hij speelde al jaren bij de Dodgers en behoorde bij het ameublement van de ploeg) het kampioenschap te vieren, werd in woord veroordeeld door de leiding van de MLB. Volgens zeggen voldeed hij niet aan de verzoeken van anderen NIET het veld op te rennen.

Straf

Zoals de honkbalorganisatie liet weten was Turner officieel in overtreding van de regels. Men stelde voor de spelersvakbond te vragen samen naar een gepaste strafmaat te kijken omdat die nergens op papier stond. De MLB-ambtenaren wensen nu van de Dodgers te weten te krijgen of er mensen zijn geweest die de speler Turner hebben aangeraden of zelfs verplicht hebben in zijn kamertje te blijven en NIET het veld op te gaan. Verandert dat de situatie?

Op woensdagmiddag werden, door medici, beide ploegen doorgestuurd naar het vliegveld in Dallas om naar Los Angeles en Tampa Bay te vliegen. Turner en zijn vrouw bleven in Arlington (voorstad van Dallas). Tevens werd bekend gemaakt dat de vrouw van een van de Rays 'positief' had getest en in quarantaine moest blijven, terwijl haar man, de speler die niet met naam werd vernoemd, met de ploeg naar Florida terugreisde. De speler had op woensdag 'negatief' gereageerd toen allen, voordat ze gingen reizen, nogmaals getest werden. Allen als in spelers, familieleden, staf, personeel… iedereen, kleine kinderen incluis.

Dodgers

Turner, die nu free-agent is en dus nog geen ploeg voor volgend seizoen heeft, was de spelersvertegenwoordiger van de Dodgers. Op 29 september nog had hij aangezeten bij een zwaar bezette commissievergadering over toezicht op de veiligheid van spelers en personeel tijdens de komende wedstrijden. Hij was altijd de redelijkheid zelf geweest in zijn werkzaamheden voor die commissie.

Voor het begin van de World Series loofde Turner de mate van 'zich aan regels houden' van zijn ploeg en zei erbij dat zulks wellicht de basis was voor het succes: de Dodgers namen Covid-19 serieus en handelden zoals opgegeven door de medische dienst van de MLB en de club.

Grootste prijs ooit

Velen in de USA die de World Series volgden via de televisie (in het stadion mochten slechts 11.411 toeschouwers aanwezig zijn) lieten blijken het 'vergrijp' van Turner te kunnen begrijpen en velen billijkten het ook. Het was niet verstandig, maar om nu deze sportman te gaan schorsen of een hoge boete te geven, ging velen veel te ver. Het aantal tegenstanders van die zienswijze was uiterst beperkt en bepaald niet streng, maar eerder toch wel 'meevoelend'.

Ga er maar aanstaan: jouw ploeg wint de grootste prijs ooit, jij mist het einde van die wedstrijd, je voelt je goed, terwijl je toch ook te horen hebt gekregen dat je 'positief' op Covid-19 bent. Je ziet, op de tv, al je ploeggenoten hossen en rennen en schreeuwen en vieren en blij zijn en jij zit in een klein kamertje en moet wachten op… zelfs dat weet je niet. Je moet wachten en mag blijkbaar niet bij de ploeggenoten verblijven.

Speciaal geval

In alle redelijkheid. Stel jezelf in de positie van Turner. Hij deed een mondkapje voor om het later op het veld, voor het nemen van de teamfoto het voor even af te doen. Hij vierde gedurende een paar minuten serieus met zijn maatjes mee. Ja, hij was in overtreding. Maar?

Maar wat, zegt een strenge ambtenaar: hij mocht het veld niet op. Het is de uiterste consequentie van het naleven van regels bij corona-dragers. Ik weet het, die worden overal, in welk land, in welk werelddeel, in welke omstandigheid met grote voeten getreden. Het is een kolere-chaos rond alles van corona, maar dit is wel een heel speciaal geval, nietwaar? Hier komt ineens het verhaal bovendrijven van Justin Turner, profhonkballer.

Lawaai van het stadion

Dat hij dat veld op wilde rennen, kan ik heel goed bevatten. Dat hij wilde dansen met zijn medespelers, idem. Dat hij zich de koning te rijk voelde…ja, natuurlijk. Mag je, sec en onpartijdig en zelfs helemaal neutraal in dit proces staande, van een individu dat tomeloos blij is, verwachten dat hij cerebraal genoeg te werk gaat en tegen zichzelf zegt: "Jij blijft rustig binnen, in dat pokken kamertje en jij kijkt maar naar de tv en je wacht op beslissingen van de medische staf van de MLB en de Dodgers."

Je hoort het lawaai vanuit het stadion, je bent hooguit achttien meter verwijderd van het veld, je leeft, je bruist, je wilt onderdeel zijn van die vreugde omdat je (een belangrijk) onderdeel van die ploeg bent… Een half uur geleden stond je nog in het veld, een half uur geleden was er nog niets aan de hand… en dan wordt er ook van je verwacht dat je ingetogen, begripvol en wijs zult handelen.

Je ziet al je teamgenoten uit hun dak gaan

Nog nooit in je sportleven heb je op een hogere troon recht gehad. Je hebt, met je ploeg, de World Series gewonnen, voor het eerst in 38 jaar staat de naam Los Angeles Dodgers weer het allerhoogst in de honkbalwereld… Je kijkt door het gangetje dat naar de dug-out leidt en je ziet al je teamgenoten compleet uit hun dak gaan op het veld.

Je neemt deze beslissing: je doet snel je mondkapje voor en stort je in het feestgehos. Is dat niet heel begrijpelijk? Wat zou u doen, in aanmerking genomen dat u een goede honkballer was? Dus? Verketteren of een glimlach? Dat heet een duivels dilemma.

Hij, Justin Turner, loste het op deze manier op.