Een kiezelsteentje

Of niet? Kijken we op van kinderlijk blije voetbaldieren die als analisten, kenners en pseudo-kenners de Afrika Cup dienen te begeleiden, of die uit hun bol gaan bij het commentaar geven bij de nachtelijke wedstrijden tussen bijvoorbeeld Colombia en Qatar bij de Copa Americana (ja, met Japan en Qatar als gasten). Neen, daar kijken we dus niet van op. We laten die lieden.

Kwijt door blessures

Net zomin (toch nog snaaks even noemen) als het vreemd was dat de Toronto Raptors de NBA-titel wonnen door de Golden State Warriors te kloppen. Had u wel meegekregen dat de Warriors sterspeler Kevin Durant verloren aan een ernstige beenblessure en dat, op het moment suprême, de meedogenloze schutter Klay Thompson met een gescheurde knieband op het veld achterbleef. Ik doe niets af aan de vreugde en blijheid van 'We the North', Toronto dus, maar is er ooit een finale van een echt belangrijk sporttoernooi geweest waarin een der ploegen zoveel slagkracht, scoredrift, routine en klasse kwijtraakte door blessures. Neen.

Ik ben blijven steken bij Tom Dumoulin. Ook hij was onderdeel van een hype. Kon hijzelf niets aan doen, maar feit was wel dat we met de van ons Hollanders bekende nonchalance hem als eindwinnaar van de Giro d'Italia hadden gezien. Volgens (weer) de kenners moest hij nog wel even afrekenen met Primoz Roglic, maar dat was een fait divers, toch?

Onze collectieve benadering van de Dumoulin-case ("Hij gaat de Giro winnen") lag in het verlengde van het gemak waarmee we Ajax de beker met de heel grote oren zagen binnenhalen, waarmee we Max Verstappen tot Superheld mochten kronen en ja, ook waarmee we die OranjeLeeuwinnen begeleiden op weg naar de vrouwenvoetbalhemel en waarmee Bertens de numero uno van het vrouwentennis zou worden.

Merkwaardig overigens dat we de mannen handballers vergaten en de wedstrijdenreeks van de volleybalsters en hockeysters maar als een pluisje van onze mouw afveegden.

De Giro hengel je niet zomaar binnen

Terug naar Dumoulin. Ik hoorde zijn bronsgroene stem bij Han Kock van de NOS. Hij klonk somber, maar toch ook als realist. Wat hij, bij mijn weten, altijd ook geweest is. Dat de hitfabriek van Sunweb wellicht iets doorschoot in dezen... Waarom dachten wij met zijn allen eigenlijk dat de Limburger, 28 jaar nu al, en thans tot volledig wasdom gekomen, zo maar eventjes de Giro ging binnen hengelen? Ik heb me daar gaande het verloop van de Giro steeds over verbaasd. Is of was het wishful thinking of eigenlijk lukrake domheid?

Even een snelle test: weet u nog wie de Giro dit jaar won? En wie stonden er met hem op het podium? Voor de lieve vrede: Carapaz, Nibali, Roglic. Dat bedoel ik dus. Dumoulin is een goede renner, wellicht een zeer goede renner. De Giro winnen zoals hij twee jaar geleden deed, getuigde van doorzettingsvermogen en aanpassing. Zijn twee tweede plaatsen in Giro en Tour van verleden jaar behoren in de rij van buitengewone prestaties.

Dumoulin had pech in deze Giro. Na zijn tegenvallende proloog... Wacht even. Ik herinner me van die dag twee korte interviewtjes. Een nadat hij net over de finish was gekomen en redelijk tevreden was over zijn rijden en eentje nadat al zijn concurrenten minus Adam Yates ook binnen waren en hij zich ineens realiseerde dat hij niet zo heel feestelijk had gereden.

Dat viel me toen op. Hij viel in een etappe waar wel meer gevallen werd. Hij had de pech op het verkeerde moment op de verkeerde plaats in het peloton te rijden en boem…een beetje bloed en een norse trek om de mond toen hij afgestapt was. Even later trok hij de remmen volledig dicht en verloor de gemiddelde Nederlander ieder interesse in de Giro en liepen de kijkcijfers bij Eurosport terug, zoals ze overal teruggelopen zouden zijn.

Le Grand Départ

Velen vonden er helemaal niets meer aan. Die Giro kon ons gestolen worden. Wij zouden wel wachten op Le Grand Départ in Bruxelles/Brussel van de Tour. Die Fransen hadden weliswaar maar een heel klein tijdritparkoersje ergens gevonden, maar ach... Een goede Dumoulin moest toch in staat zijn bij de top vijf mee te doen en je wist maar nooit. Wij zouden een top-Julimaand gaan beleven. Oranje boven.

Wat kwam was een tikje chaos. Dumoulin zou eerst in eigen land en streek gaan rijden, neen, toch niet, hij moest wedstrijdkilometers-onder-druk maken in de Dauphiné, o neen toch niet, hij voelde zijn knie nog en ja, hij stapte daar toch maar op en weer af. Zijn tijdrit in Frankrijk was immers ook niet al te florissant verlopen. Of?

Wij, met ons allen: "Dat is heel verstandig Tom." Eerst maar die knie eens goed gaan verzorgen. Totdat het verhaal van een plastic dingetje of een kiezelsteen tot ons doordrong. Na de val in de Giro moet dat 'dingetje' zichzelf een heerlijke bestemming hebben gevonden in de knie van Dumoulin.

Met als gevolg dat de hele boel opspeelde, dat het pijn bleef doen, dat Toms humeur behoorlijk daalde... Maar wacht, hij zou naar La Plagne rijden... Hoogtestage en daar zou alles goedkomen... O neen, toch weer niet. Hij had zelfs last van zijn knie als hij stil zat en in de auto op weg naar het trainingskamp waar de ultieme voorbereiding voor de Tour zou plaatsvinden, nam hij een kloek, moedig en terecht besluit: kappen die handel, geen Tour. De Vuelta leek hem wel wat.

Behoorlijke slordigheid

Wat ik me afvroeg? Hebben de behandelende artsen hem na De Val in De Giro wel efkes goed schoongemaakt? Hoe kon dat dingetje in de knie blijven wonen? Een zo te denken behoorlijke slordigheid.

En: is dit alles geen kapitaalvernietiging geweest? En dat bij een ploeg waar werkelijk alles, tot op de bodem, uitgezocht en georganiseerd wordt, waar renners die hun zadel een millimeter hoger willen zetten, dat dienen aan te vragen bij de leiding of is het tegenwoordig al De Grote Leider? De behandeling van De Knie deed niet echt heel professioneel aan. To say the least!

Ja, we voelen nu allen met hem mee en knikken om het hardst: hij had volkomen gelijk de Tour af te zeggen. Hij was er gewoon nog niet klaar voor, dat zagen we eigenlijk toch allemaal wel? Sport volgen is zo'n heerlijke bezigheid. Je kunt het simpel doen via uitslagen of via verhalen en je niets aantrekken van louter die uitslagen. Verhalen zijn altijd beter.

Het verhaal Dumoulin vanaf de start van de Giro tot en met deze week is een horrorscenario voor mensen die wel doordacht en professioneel met topsport bezig zijn. Dat kiezelsteentje was de spreekwoordelijke zandkorrel in de benzinetoevoer. Ja, zulke zaken komen voor. Het kan iedereen overkomen, maar als het een Finse hordeloper was geweest of een Australische fast-bowler dan hadden we niet eens gereageerd, dan had dat ons volkomen koud gelaten. Foutje bedankt, zoiets dus. Of zelfs dat niet eens. Jobstijdingen die dichtbij ons in de buurt plaatsvinden raken ons immers het hardst.

Kom maar op met die Vuelta, zeg ik. Sowieso een prima ronde. Maar in hemelsnaam: denk niet dat die Dumoulin die ronde wel 'even' gaat winnen. Aan topsport doen en topsport volgen vragen vooral ook om realiteitszin.

Over Mart Smeets

Mart Smeets is radio- en televisiepresentator, journalist en sportcommentator. Iedere zaterdag beschouwt hij voor EenVandaag gebeurtenissen en verhalen uit de sportweek, en zaken die daar aan verwant zijn.