Luister én lees 'm hier: de Troonrede van het Volk

Beste allemaal,

Met wie bedoeld wordt: iedereen, niet alleen die mensen op de schouwburgstoelen met de rare hoedjes op – dit is een brief van het volk aan zichzelf. Het land is zo vol als de plaats waar je bent, maar dan andersom: hoe leger het uitzicht, hoe banger je wordt voor wat misschien komt, hoe krampachtiger je blijft verlangen aan een land dat nooit bestond. Je bent zo gezond als de plaats waar je leeft, als het brood dat je eet, als het lot dat je trof – je bent zo vrij als de kansen als die je kreeg. Je bent zo boos als de hoeveelheid dingen die je niet begrijpt. Je begrijpt de wereld in mate waarin je jezelf begrepen voelt. Je bedoelt alles goed voor zover je gelooft dat het ook voor jou goed is bedoeld. Zo werkt het voor ons allemaal, of ten minste voor de meesten. Het bracht ons tot hier, geen meter verder – en toch is dit een brief van hoop, van honderden stemmen die vragen om iets beters dan het spook van onzin dat de laatste maanden op ons jaagt. Er was een zachte stem, heel makkelijk te missen: ‘Ik vraag alleen meer tijd en minder druk om in de zorg te werken, mijn salaris hoeft niet eens omhoog, ik wil alleen maar meer doen tegen eenzaamheid.’

Er was bijval: ‘Laat vakmensen doen waar ze goed in zijn, geef ons de ruimte en het vertrouwen dat we weten wat werkt in de wijken.’ Er rende nog iemand langs die riep: ‘Waarom springt de staat niet bij voor wie straks niet meer sporten kan?’ Er was een uitstekend voorstel: ‘Laat kinderen vanaf tien jaar stemmen, elke kinderstem telt voor tien. Een veertiger vroeg: ‘Waarom geen voorrang voor starters op de woningmarkt?’ Een econoom vond: ‘meer menselijke maat, maar minder onuitvoerbaar maatwerk.’ Iemand fluisterde: ‘Dit is niet meer mijn wereld, wij verliezen elkaar uit het oog.’ Iemand zei: ‘Doe wat je zegt. Beloof niet wat niet wat kan.’ Iemand zong zes woorden: ‘Meer Muziek (wordt iedereen beter van).’

Ten slotte vatte één van ons, mogelijk zonder het te weten, bijna alles samen: ‘Ik zou graag willen dat we niet meer eindeloos vergaderen, maar eerder durven iets kleins te proberen dat ook mis mag gaan, in plaats van oeverloos praten tot we zeker weten dat het te laat is.’ Meer inhoud, minder blaten. Praat in duidelijke taal. Stop met het verzinnen van problemen, er zijn er genoeg die echt bestaan. Die pakken we aan.

Veel liefs, Het volk