Het lokaal historisch plakboek blijkt ineens heel populair

De Maanhof in Maarn

Toen ik vijf jaar oud was kwamen wij te wonen in de Maanhof in Maarn, een nieuwbouwwijk in een klein dorp gelegen aan de A12 tussen Utrecht en Arnhem. Achter de Maanhof lag de Zonnehof, daar weer achter de Jupiterhof en daar weer naast de Marshof, die uitkwam op de Planetenbaan. Allemaal nieuwbouw die net af was toen wij er 45 jaar geleden onze intrek namen.

Vanuit mijn kinderkamer keek ik uit op de imposante hoogspanningsmast die pal naast ons huis stond. Onder de hoogspanningsdraden lag een voetbalveldje en een speeltuin die voornamelijk bestond uit donkerbruin gebeitste spoorbielzen. De huizen in de hofjes waren weinig fantasievol opgetrokken uit baksteen, met hier en daar een detail van donkerbruin gebeitst hout. Veel huizen hadden een carport, en in de zes jaar dat wij in de Maanhof woonden bouwden steeds meer buren een dakkapel op hun huis, om zo van de zolder een extra slaap- of werkkamer te maken.

Voetbalplaatjes, maar dan van het oude Maarn en Maarsbergen

Dat Maarn al bestond voordat wij er kwamen wonen, daar had ik eigenlijk nooit bij stilgestaan. Tot mijn moeder deze week kwam aanzetten met een boek waarin de geschiedenis van de Gemeente Maarn en Maarsbergen wordt verteld aan de hand van oude foto’s met bijschriften. Het boek Maarn & Maarsbergen in vroegere tijden is een uitgave van de enige supermarkt die Maarn rijk is. Dorpelingen, of Maarinezen zoals wij ons vroeger noemden, konden daar het afgelopen jaar sparen voor plakplaatjes die in het boek de illustraties vormen. Een beetje zoals voetbalplaatjes dus, maar dan van het oude Maarn en Maarsbergen.

Stickers zoals plaatje nummer 67, van een oude boerderij aan de Kapelweg. Een boerin in bloemetjesjurk en vest leunt met haar man, een boer met platte pet op het hoofd, tegen het houten hek van hun boerderij die, zo leert het bijschrift, in 1993 plaats moest maken voor nieuwbouw.

Plaatje 159 toont station Maarsbergen zoals dat er in 1900 bij lag. De ontwikkeling van Maarsbergen en Maarn, is, zo leert het boek, sterk verbonden met de aanleg van de spoorlijn Utrecht-Arnhem, waarvoor zandwinning nodig was. De zandafgraving aan de rand van Maarn, nu een natuurgebied langs de A12, is daar een stille herinnering aan.

Op plaatje 101 is de woning te zien van Karel van Dijk, de fietsenmaker, wiens kleinzoon, ook Karel, mijn fiets altijd repareerde en die vorig jaar, na 101 jaar banden plakken, de deur definitief achter zich sloot.

Verder besteedt het boek aandacht aan oude kerken, die ooit nieuw waren, aan een Canadese tank die na de bevrijding door Maarn reed, en aan een zolder waar onderduikers gezeten bleken te hebben. Maar ook de in rood met witte uniformen geklede Drumband Klein maar Dapper heeft een afbeelding in het boek. De band waar onze oppas als majorette in meeliep als Sinterklaas in een optocht door Maarn trok. SVMM, waar ik leerde voetballen en natuurlijk de Bosgaard, mijn oude basisschool, heeft een plekje in het boek gekregen.

Op plaatje 144 is te zien hoe cursisten van ‘Maan Wijzer’, een soort volksuniversiteit, in het dorpshuis hun kunstwerken tentoonstelden.

Met een grote glimlach door het leven

Meneer Van Schijk, de eigenaar van de supermarkt waar de plaatjes voor het boek gespaard konden worden, vertelde mij dat er heel veel dorpen zijn waar supermarkten dergelijke plakboeken met spaaracties aanbieden. De inhoud is samengesteld door lokale historici die er in het geval van Maarn Maarsbergen drie jaar vrijwillig aan werkten.

De plaatjesactie was zo populair dat er honderden mensen naar het dorpshuis kwamen om ze te ruilen, in de hoop het boek compleet te krijgen. Eerlijk gezegd kan ik het ze niet kwalijk nemen. De gedachte dat het decor van mijn jeugd een eigen bescheiden geschiedschrijving heeft gekregen, zorgt ervoor dat ik al een paar dagen met een grote glimlach door het leven ga.