Nicole Terborg over podcast 'Kweekje': 'Ik heb luxe om taboe te doorbreken'

Kweekje; een pleegkind zonder papieren

"Een kweekje is eigenlijk een pleegkind zonder papieren", legt Terborg uit in De Nieuws BV. "Dat je gewoon een kind in huis neemt zonder tussenkomst van overheidsinstanties. Een kind gaat bij een kennis wonen, of een oma of een tante."

'Kweekje' is een Surinaams-Nederlands woord en het fenomeen komt volgens Terborg voor op veel plekken in de wereld waar geen overheid is om op terug te vallen. "In Nederland is het kerngezin de norm, maar op heel veel plekken is dat de uitgebreide familie, en daar is een kweekje onderdeel van. Daar kan je opeens een nieuw zusje bij krijgen."

'Je had vier moeders'

Op haar 13e kreeg Terborg te horen dat ze naar Amsterdam zou gaan om bij een tante te wonen. "Ik bracht je niet naar een tante, ik bracht je naar een van je vier moeders. Je had vier moeders", zei de moeder van Terborg er later over. Maar Terborg wilde niet naar Amsterdam en herinnert zich die periode als een eenzame tijd, als een tijd waarin ze in de steek werd gelaten. "Het was heel heftig. Op mijn 13e woonde ik in een heel gezellig Brabants dorp, met vriendinnen en een heel lekker sociaal leven. En opeens hoor ik: ik moet naar Amsterdam. Naar die stad die veel individualistischer is. En het werd mij medegedeeld."

Maar hoe verliep die verhuizing precies? Wat waren de beweegredenen van haar ouders? Er werd lange tijd niet over gesproken, maar nu Terborg zelf moeder is geworden, vond ze het tijd om het taboe te doorbreken. In de zesdelige podcastserie Kweekje, mi kwekipikin gaat Terborg het gesprek aan met haar familie, en duikt ze in de geschiedenis van Nederland en Suriname en de invloed die het heeft gehad op haarzelf, en vele andere kweekjes met haar.

Luxe om taboe te doorbreken

Terborg zegt dat het spannend was om het gesprek aan te gaan, ook omdat beide ouders, en dan met name haar vader, het lastig vinden om erover te praten. En dat heeft volgens de journalist alles te maken met de generatieverschillen. "Die eerste generatie is anders dan de tweede generatie, onze generatie. Ik denk dat de eerste generatie – en nu scheer ik alles over een kam – veel meer aan het overleven was. Je gaat niet alles bespreken, je bent je plek aan het bevechten. Ik kan het mij nu permitteren om hier vragen over te stellen. Die andere generatie had dat niet."