19e eeuwse inspiratie voor Trump: William McKinley en 'manifest destiny'

Het Amerika van het eind van de 19e eeuw onderging grote veranderingen door industralisatie, aanleg van duizenden kilometers spoorweg, strijd tussen kapitaal en arbeid en westwaartse expansie. Amerikakenner Casper Thomas zegt in OVT dat hij parallellen ziet met onze tijd vanwege de grote technologische veranderingen en economische turbulentie. William McKinley was president van 1897 tot 1901 en de laatste president die zelf nog had gevochten in de Amerikaanse burgeroorlog.

McKinley was volgens Thomas een echte macho president, die dol was op handelstarieven en wiens expansiedrang in de ogen van Trump waarschijnlijk zijn grootste verdienste was: "Ik denk dat dat de reden is dat Trump hem uit de hoge hoed van de geschiedenis heeft opgedoken. Hij heeft stukken territorium aan het gebied van de VS toegevoegd, zoals de Filipijnen, Puerto Rico, het Pacifische eiland Guam en Hawaii. Dat maakte op dat moment van de Verenigde Staten een soort wereldomspannend koloniaal rijk. Plus, en dat is natuurlijk ook historisch wel interessant: Hij is degene geweest die de eerste stappen heeft gezet voor de aanleg van het Panamakanaal."

In de 19e eeuw vormde expansiedenken het zelfbeeld van Amerika en daarin past de perceptie toentertijd van een manifest destiny. De lotsbestemming van Amerika zou zijn dat het zich uitbreidt. Trump refereerde hier letterlijk aan in zijn speech. Niet alleen Groenland en het heroveren van het Panamakanaal werden genoemd, maar zelfs het koloniseren van de planeet Mars. Casper Thomas: "Het is best obscuur dat Trump met manifest destiny aankomt, dus ik ben ook eigenlijk wel benieuwd welke speechschrijver hem dit heeft aangedaan, want ik kan me niet voorstellen dat Trump hier zelf in de geschiedenisboeken heeft zitten bladeren. Het is iets waar vooral historici zich veel mee bezighouden. Maar Trump herintroduceert dit nu echt."

Volgens Thomas past ook de politieke stijl van William McKinley heel erg bij Trump: "Als jij met Amerikaanse vuist op tafel slaat, dan dient de rest van de wereld ernaar te luisteren. Als jij iets pakt waar je denkt recht op te hebben, dan hebben andere mensen zich daarnaar te schikken. Dat is een soort Amerika waar de rest van de wereld weer aan moet wennen. Het is niet de taal die we gewend zijn uit het Witte Huis, dus in die zin zijn we echt weer in een nieuwe fase beland. Het was altijd de vraag in welke traditie Trump nou eigenlijk stond en blijkbaar boort hij in zijn tweede termijn toch bepaalde diepe onderstromen van de Amerikaanse politieke cultuur aan, waarmee hij zich opnieuw in de wereld zet. Kijk, als je jezelf als historische grootheid wil neerzetten en ik denk dat we die ambitie toch wel aan Trump kunnen toeschrijven, dan is het natuurlijk ook wel logisch dat je jezelf in een traditie plaatst. Het is ook trouwens een beetje pesten, door te kiezen voor een historisch niet heel populaire en een wat controversieel presidentieel figuur."