Micha Wertheim: ooit de enige jongen op de plaatselijke balletschool in Doorn

De balletlessen in Doorn werden gegeven in de gymzaal van de plaatselijke Mavo. Mizzi, onze balletjuf, liep alsof haar kruin aan een touwtje zat dat door een marionettenspeler net iets te hoog werd vastgehouden. Eigenlijk was het een soort zweven. In haar ene hand had ze bij aankomst de bandrecorder, waarop ze Chopin walsjes draaide, in de andere een tas met kleren. De deur naar de gymzaal opende Mizzi door haar rechterbeen tergend langzaam op te tillen, om vervolgens volledig beheerst, met haar tenen de deurkruk naar beneden te duwen en naar zich toe te trekken.

De warming-up deden we bij gebrek aan een bar, tegen het klimrek.

Als de les begon stonden de meisjes van de selectie, herkenbaar aan het roze ceintuurtje dat alleen zij mochten dragen, vooraan. Daarachter stond de rest van de ons.

Eigenlijk had ik op moderne dans gewild, maar dat werd in de wijde omgeving nergens onderwezen. Daarom was ik terechtgekomen bij de balletschool. Met mijn zwarte maillot en witte overhemd was ik de enige jongen. Wat Mizzi er niet van weerhield om ons allemaal als meisjes aan toe te spreken.

"Borstjes vooruit," zei ze, wanneer we klaar stonden om een pas de bourree te oefenen.

Toen Mizzi voorafgaand aan de jaarlijkse uitvoering de hoofdrollen bekendmaakte, was de spanning in de groep om te snijden. In tranen dropen de minder perfect geschapen meisjes af. Ook dit jaar moesten ze genoegen nemen met een bijrol.

Als enige jongen hoefde ik mij over dat soort zaken geen zorgen te maken. Ik was de prins die na een kleine solo een paar uitverkoren vlinders met een stokje in prinsessen zou veranderen, om vervolgens een pas de deux met ze te dansen.

Dat ik twee hoofden kleiner was dan de meisjes zag Mizzi door de vingers. Optillen van de prinsessen zat er dan ook niet in. Ik moest ze bij hun heupen vasthouden terwijl ze een sprongetje maakten. Dan leek het toch een beetje alsof ik ze een lift gaf.

Na de uitvoering kwam er een klacht van een moeder die het geen fijn idee vond dat er een jongetje in dezelfde kleedkamer zat als haar dochter. In plaats van voorafgaand aan de les te helpen met het invlechten van haren, moest ik me voortaan alleen op een w.c. omkleden.

Zittend op de pot, hoorde ik hoe, aan de andere kant van de deur, de rest van onze groep gezellig babbelend de tijd door kwam. Dansen vond ik heerlijk, maar na een poosje was de lol er wel af. Het zou uiteindelijk de reden zijn dat ik besloot niet verder te gaan als danser. Dat, en het feit dat ik er totaal geen talent voor heb.