Vogels kijken onze nieuwe massale hobby?

Vogels

Voor vogels is de coronacrisis en de lockdown een wat dubbel genoegen. Stadsvogels die gedijen bij veel achteloos weggegooid fastfood moeten noodgedwongen elders hun heil zoeken. In beemd en veld werd er lustig op los gefloten en gefladderd. Met uitzondering van de weidevogels dan want die zijn er al een poos nauwelijks meer.

In de bergen bij Madrid liet de zeldzame monniksgier zich zien, omdat er geen horden Madrilenen afreisden naar de rust van het nationale park waar deze dieren zich trachten te handhaven.

Maar o wee, een nieuwe dreiging ligt op de loer voor de tureluur en de rietzanger. Stedelingen hoorden plots de merel luid en duidelijk door de fijnstofvrije lucht zingen en op zoek naar vermaak tijdens de vrije uren besloten velen een vogelboek aan te schaffen.

Ze koesterden het vaste voornemen om als het eenmaal weer kon de kwikstaart, de groenling en het ijsvogeltje in hun natuurlijke habitat te gaan bekijken. Verrekijker mee. De paden op de lanen in.

Een paar jaar geleden verzamelde zich een menigte kijkers rond een boom in het Amsterdamse Bos omdat daar een zeldzaam vogeltje was waargenomen. Het had iets van de tientallen busjes toeristen die zich in een Afrikaans safaripark verzamelen rond een familie luie leeuwen. De nieuwe belangstelling voor de natuur zal in Nederland wel weer een rampzalige vorm van massarecreatie veroorzaken.

Gelukkig kunnen vogels vliegen. De mens is niet een heel geschikt wezen om massaal een voor beide partijen zinvolle relatie met een vogel aan te gaan, papegaaien uitgezonderd. Wie dat wel kan doet dat als eerbiedige en bescheiden eenling.

We kunnen er maar beter boeken over lezen. Geen mooier boek dan The peregrine van J. A. Baker. Jarenlang volgde en beschreef deze man van dag tot dag nauwgezet en geduldig het leven van de slechtvalken in zijn omgeving. Of het intrigerende boek van Helen MacDonald: De H is van Havik. Om het verlies van haar vader te verwerken traint ze een jonge havik.

Die boeken gaan over echte vogels en echte mensen. Maar dan heb je ook Verdriet is het ding met veren van Max Porter waarin een kraai twee jongens en hun vader troost voor de dood van de moeder. Verwijzend naar een gedicht van Emily Dickinson Hope is the thing with feathers. En dan zijn we bij Emily Dickinson. Al haar gedichten zijn vogels. Laten we daar maar eens een poosje naar gaan kijken. En luisteren:

Hoop is het ding met veren
Dat in de ziel neerstrijkt -
Het lied zonder de woorden zingt -
En 't zingen - nooit meer staakt -

En 't zoetst - klinkt - in de stijve Bries -
En bar moest zijn de storm
Die ' Vogeltje beschaamde dat
Zovelen heeft verwarmd -

Ik hoorde het in 't kilste land-
En op de vreemdste Zee -
Toch vroeg het nooit, in 't Bangste uur,
Een kruimeltje - van Mij.

Niets missen van OVT?

Hou dan de website van OVT in de gaten, of volg het programma via Facebook en Twitter.