'Igor Cornelissen was een bijzondere man en dat was ie'

Igor Cornelissen

Igor Cornelissen is dood. Hij was een bijzonder man en dat was ie. De eerste keer dat ik hem ontmoette was ruim 60 jaar geleden, in de grote collegezaal aan de Oudemanhuispoort in Amsterdam. Ik studeerde politieke en sociale wetenschappen en hij ook, maar hij was tweedejaars en had al een loopbaan bij het Vrije Volk achter de rug. Tussen twee colleges door was hij naar het PvdA-congres in de RAI geweest waar het royement van de linkervleugel van de Partij van de Arbeid, het Sociaal Democratisch Centrum, op de agenda stond.

Die club, waar Igor natuurlijk bij hoorde had zich hoogst negatief uitgelaten over de PvdA en dat alleen al was voor de oprichter van de partij, professor Willem Banning, reden om dat royement te bepleiten. Want: ''Eer is teer.'' En nog hoor ik Igor telkens schaterland herhalen: ''Eer is teer! Eer is teer!'' Zo’n burgerlijk argument was in het geheel niet aan hem besteed.

Socialistische studenten

Ik was vereerd toen hij mij vroeg zijn opvolger te worden als voorzitter van de Amsterdamse socialistische studenten. Dat wij door socialisten in binnen- en buitenland met de nek aangezien werden als een club trotskisten, omdat Igor een notoire trotskist was, begreep ik niet. Ik wist niet wat trotskisten waren en ze hielden dat ook naar het recept van Trotski geheim om stiekem te kunnen infiltreren in vakbonden en partijen – dat was hun ‘intredepolitiek’.

Toen ik na mijn afstuderen in het burgerlijke Algemeen Handelsblad een stuk schreef dat naar Igors mening de Cubaanse socialistische zaak verried, zegde hij prompt de vriendschap op en groette mij niet langer. Ik zie ons nog in een donker Amsterdams steegje op elkaar af komen, verder geen mens op straat, terwijl hij krampachtig deed alsof hij mij niet zag en de blik afwendde. Maar vijftien jaar later, bij een diner ter ere van de schrijver Sal Santen, ook een voormalig trotskist, konden wij elkaar niet langer ontlopen en begroette hij mij breed lachend, met uitgestoken hand.

Vrij Nederland

Ik was jaloers op zijn bijzondere attractie voor meisjes. Knap leek hij mij niet, maar ze vielen bij bosjes voor zijn meeslepende spreektrant. En bovendien: hij was redacteur van het in linkse kring in hoog aanzien staande weekblad Vrij Nederland, hoewel altijd een beetje afzijdig, altijd op zijn eigen baan, excellerend in portretten van Politieke Buitenbeentjes, uiterst links of uiterst rechts, en in reportages over spionage. Hij had zelf ook iets van een spion, zij het net te opzichtig. De leiding van de Partij van de Arbeid die het blad steunde drong er bij de hoofdredactie op aan de trotskistische infiltrant subiet te ontslaan, maar de hoofdredacteur hield de rug recht.

Bijzonder vond ik dat hij op den duur zijn turbulente leven in Amsterdam en omgeving achter zich liet en terugkeerde naar Zwolle, en wel naar het huis aan de Vondelkade waar hij was opgegroeid, vlakbij de voormalige woning van zijn grote held, de trotskistische leider Henk Sneevliet. Ik heb hem daar een paar keer bezocht. Hij zat er volkomen ingebouwd tussen knipselmappen, want nadat hij weg moest bij VN ging hij door op dat spoor, altijd gravend in archieven, altijd op het spoor van afwijkelingen, met als gezelschap zijn zoon, die jeugdtrainer was bij PEC-Zwolle.

Nu is hij dood. Wat rest? Hij was een bijzonder mens en schreef bijzondere boeken die u bij Boekwinkeltjes.nl nog op de kop kunt tikken. Doe dat vooral.

Niets missen van OVT?

Hou dan de website van OVT in de gaten, abonneer je op de podcast, of volg het programma via Facebook en Twitter