Private equity in de zorg? 'De zorg kán niet zonder investeerders'

Met private equity wordt maar een deel van het private zorggeld bedoeld, legt Koolman uit. "Er zijn allerlei vormen van privaat geld waar investeringen mee worden gedaan. Een private equity-partij is doorgaans een investeringsvehikel die vaak een bedrijf opkoopt, dat zo snel mogelijk rendabel maakt, en dan weer doorverkoopt. Ze willen niet in de zorg blijven, maar snel winst maken."

Privaat geld is onmisbaar, denkt Koolman, al gaat dat dus veel breder dan alleen private equity: "Privaat is de gebruikelijke manier van het financieren van de zorg. Dat is bijvoorbeeld een tandarts die zijn eigen praktijk opzet. Dat doet hij ook met winstoogmerk. Als je dat anders wil organiseren, dan moet je het losweken bij de banken."

Nu de Tweede Kamer private equity wil verbieden, voorziet Koolman ook wel problemen. "Onderscheid maken tussen private equity en andere investeerders is juridisch nog best lastig. Welke partij wil je dan uitsluiten? Je moet een hele wetswijziging doen", zegt hij.

Eén van de tandartsen die in zee is gegaan met een private partij is Hans de Vries, de voorzitter van de Koninklijke Nederlandse Maatschappij ter bevordering van de Tandheelkunde (KNMT). "Zo’n 17 procent van de Nederlandse tandartsen werkt bij een keten", vertelt hij. "Ik verkocht mijn praktijk omdat ik banken steeds minder bereid kreeg om te investeren. En ook omdat het moeilijk werd om alle administratie die op je af komt te doen, en te voldoen aan alle regels", vertelt hij.

Co-Med

Als het over private equity in de zorg gaat, wordt vaak gepraat over Co-Med. Dit bedrijf kocht huisartsenpraktijken op en dat was funest voor de kwaliteit. De Vries wil de ketens bij de tandartsen hier niet mee vergelijken. "Bij huisartsen is de financiering heel anders. Daar heb je een abonnementsmodel en tandartsen worden betaald per verrichting."

Koolman is het hiermee eens, maar financiële prikkels kunnen ook bij tandartsen tot een risico leiden: behandelingen doen bij patiënten die niet per se nodig zijn. Uit Zwitsers onderzoek blijkt dat dat bij tandartsen vaak gebeurt. De Vries herkent dit in Nederland niet, zegt hij.