Kunstenaar Bas Kosters: 'Mijn werk gaat over frictie'

'Mijn werk gaat over frictie'

“Als je naar het hele spectrum kijkt van wat ik doe - ik hou van tekenen, ik hou van met textiel werken, ik maak soft sculptures, glaswerk, we doen ook nog steeds dingen met mode – maar welke taal ik ook spreek, ik vertel toch wel vaak dezelfde verhalen." Fascinaties die in het werk van Bas Kosters terugkomen zijn genderidentiteit, schoonheidsidealen, overconsumptie, kwetsbaarheid en erotiek.

"Eigenlijk zijn het allemaal instrumenten die je inzet, en ik denk dat we in de elf scenes in deze Grote Kunstshow, met autonome werken en modecollecties van de afgelopen jaren toch een behoorlijk compleet beeld kunnen schetsen van waar ik voor sta. Mijn werk gaat wel over frictie, dat vind ik ook leuk. Er zit erotiek in. Er zit oprechte liefde in, verdriet, maar ook hoop.”

Japan

In 2018 kreeg Bas Kosters het Cultuurfonds Mode Stipendium. Dit Stipendium bestaat uit een bedrag van 50.000 euro en een wisseltrofee en het stelt ontwerpers in staat een volgende stap te zetten in hun carrière. Bas vertrok in 2019 een paar maanden naar Tokyo en maakte het werk Looking For Map Of Magic Place, dat bestaat uit 26 tekeningen. Hij ging er heen om te onderzoeken hoe het is om alleen te zijn.

“Ik heb een half jaar mijn normale bedrijfsvoering stopgezet en ben op reis gegaan. Ik wilde graag terug naar Japan. Ik wilde echt eens ergens anders zijn, andere impulsen hebben. Het is nog veel waardevoller geweest voor mij en mijn ontwikkeling dan ik van te voren had kunnen denken. Ik bekijk mezelf hierdoor ook anders. Ik ben ook ergens een beetje een bangeschijter. Mijn moeder bijvoorbeeld hield niet eens van op vakantie gaan, zij was het liefst thuis, en ik begrijp dat gevoel, ik ken het!

Ik was eigenlijk al alleen, mijn ouders waren overleden, mijn relatie was uit, er stond me weinig in de weg. Ik hoefde me niet schuldig te voelen. Het was verdrietig dat mijn ouders er niet weer waren, maar het gaf me ook de ruimte om dit te doen."

Eenzaamheid

"Ik zag met veel plezier een serie van Paulien Cornelissen over Japan, daarin had ze een uitzending over eenzaamheid. Doordat zij mij liet zien hoe eenzaamheid zich manifesteerde in de Japanse cultuur realiseerde ik mij ook dat eenzaamheid een soort onderdeel van mij is. Ik heb er een weemoedige relatie mee.

Het was een mooi researchonderwerp. Ik heb op allerlei manieren geprobeerd om die eenzaamheid, alleen zijn met jezelf, de stemmen in je hoofd, uit te beelden in de tekeningen. Ik hou heel erg van tekenen, en de serie die ik gemaakt heb in Japan heeft me echt tevreden gesteld.

Het komt eigenlijk letterlijk uit mijn hoofd, uit mijn hart, door mijn hand het papier op. En als er dan de juiste flow in zit, de juiste intentie, de juiste beweging, en misschien een gekke manier waarop allerlei emoties vechten om de voorgrond, van vertedering tot wat schreeuwerigheid en ook een soort gewrongenheid; als dat dan allemaal zo bij elkaar komt, dan kan ik gewoon heel content zijn.”