25 jaar Ernst en Bobbie: 'Eigenlijk wilde niemand ons hebben'

Van den Ende ziet de vriendschap tussen hem en Van Trommel als heel bijzonder. "Ik zeg altijd dat we twee huwelijken hebben: met onze vrouwen en met elkaar. Vanaf 1987 werken we al samen, hè. Dat is eigenlijk belachelijk."

"Wij hebben een unieke driehoek: we zijn zowel vriendschappelijk, creatief en commercieel gezien heel goed op elkaar afgestemd. Dat is heel bijzonder. Dat zorgt ervoor dat je na vijfentwintig jaar nog steeds kunt samenwerken en ervan kunt leven. Bassie en Adriaan konden dat, en wij nu ook."

Kinderliedjes opnemen met recorder

Het duo vond elkaar, bijna veertig jaar geleden, in de winkel van Van den Ende's vader. Van den Ende: "Mijn pa had een fietsenzaak in Scheveningen, waar hij fietsen, bromfietsen en motorfietsen verkocht. Erik had een brommertje bij ons. Hij kwam zijn brommertje opvoeren en mooi maken. Ik werkte als oudste zoon in de zaak van mijn vader, dus ik ging dat doen voor hem. Uit dat contact ontstond er een vriendschap. En een liefde voor muziek."

Die muzikale link leidde tot hun eerste liedjes, vertelt Van den Ende. "Mijn vader ruilde een racefiets voor een ReVox-bandrecorder. Met die recorder konden we geluid opnemen en ook liedjes maken. Dat liet ik aan Erik horen: die vond dat helemaal te gek." Van Trommel beaamt dat: "Toen zijn we liedjes gaan zingen. Wij waren erg tevreden over onze versies van de top 40-liedjes, maar helaas waren we ook de énigen die daar heel tevreden over waren."

Van den Ende: "Ik heb een elf jaar jonger zusje, Petra. Daar schreef ik ook liedjes voor. Toen zijn wij met die recorder kinderliedjes gaan maken. Die gingen over dingen waar zij mee te maken had. Petra wilde bijvoorbeeld nooit naar bed toe. Daar hebben we toen de 'naar-bed-toe-tango' gemaakt. Toen we dat aan andere mensen lieten horen, vonden ze het te gek. Wij dachten: hè?"

De succesformule

Voor het duo op televisie kwam, maakte het kinderprogramma’s in het Wilhelmina Ziekenhuis als vrijwilligers. Dat leidde uiteindelijk tot een uitzending op televisie. Helemaal vanzelf ging dat niet, vertelt Van Trommel. "We hadden een pilot gemaakt, en verwachtten dat we de wereld gingen bestormen. We zijn bij alle producenten in Hilversum langs geweest, en niemand wilde ons hebben. Uiteindelijk wilde een kennis van ons het wel voor ons uitzenden. We moesten een lening bij de bank afsluiten om het programma te betalen."

Wat maakt het duo zo succesvol bij de kinderen? Van Trommel: "We hebben allebei geen idee. Het leuke is: wij schrijven onze grappen niet voor kinderen. Natuurlijk weten we wel dat zij in de zaal zitten, maar we maken vooral wat we zelf leuk vinden. En als wij moeten lachen, lachen de kinderen vanzelf mee."

Alterego's

De rollen van Ernst en Bobbie zijn nauw verbonden met de levens van de acteurs. Toch kunnen zij goed loskomen van hun alterego's. Van den Ende: "Ik ben heel anders met het kostuum aan. Ik beweeg anders, ik praat anders, ik dénk zelfs anders."

Van Trommel vult aan: "Wij hebben alle voordelen van het bekend zijn. Als wij onze kostuums aanhebben, gooien mensen hun auto aan de kant om foto’s te maken. Maar als wij in onze normale kleding lopen, herkent niemand ons. Heel af en toe is er een moeder die het ziet. Heel grappig: die zegt het dan tegen haar kind, maar die gelooft het niet. Zonder onze kostuums zijn wij voor kinderen geen Ernst en Bobbie. Ze zien het gewoon niet."

Over stoppen hebben ze allebei nog niet nagedacht, vertelt Van Trommel. "Waarschijnlijk gaan we nooit meer stoppen. Natuurlijk, als er niemand meer komt, is het voor ons ook niet meer leuk. Maar dat is gelukkig niet het geval. En waarom zou je stoppen met je hobby?"