Forensisch onderzoeker verenigt misdaadscènes en miniatuurkunst

DNA-materiaal

Als Natascha van Wezel op een plaats delict komt, gaat ze op zoek naar sporen. "Het is gewoon een puzzel die opgelost moet worden." Door het veiligstellen van DNA-materiaal zoals haren en speeksel, probeert ze een zaak verder te helpen. Met een kwastje strijkt ze over blikjes naar vingerafdrukken en ze let op deuren en ramen open staan. "Het is heel belangrijk om te onderzoeken hoe de dader of daders zijn binnengekomen."

Documentaire

In de documentaire vertelt Natascha van Wezel dat het forensisch onderzoek indruk op haar maakt. "Als je één keer iemand die overleden is hebt geroken, dan zal je het de rest van je leven herkennen." Het is een geur die ze maar moeilijk kan beschrijven, maar wel eentje die went. "Ik doe dit werk al jaren en hoe gek het ook klinkt, maar dan went het gewoon."

Ze begint met het maken van de miniatuur kunstwerken nadat een collega overlijdt. "Het was een collega en een maatje van me die zelfmoord heeft gepleegd." In de eerste plaats doet ze het voor zichzelf. Het maakt haar rustig en het helpt bij het verwerken van de gebeurtenis.

Fictief

"Het is niet zo dat ik de plaats delicten die ik in het echte leven zie, precies nabouw. Het zijn fictieve plaats delicten" Ze kopieert ze niet één op één omdat er soms dingen op een plaats delict te vinden zijn die je als politie niet naar buiten kan brengen. Natascha plaatst wel foto's van haar kunstwerken op haar Instagram.

Inmiddels is ze dagelijks bezig met het maken van de diorama’s, zoals ze haar kunstwerken noemt. Daarin kun je haar ook terugvinden, maar dan in het miniatuur poppetje. "Ik ben zelf 1.92 en als je dat terugbrengt is dat 2,2 centimeter." Haar collega’s zijn enthousiast over haar hobby waar ze wel toekomstdromen over heeft. "Kijk, ik hou van mijn werk. Maar het zou geweldig zijn als ik hier mijn baan van zou kunnen maken. Als ik er dan ooit niet meer ben, dan staan mijn diorama’s wel bij de mensen thuis."