Hoe ga je als jongere om met de kunst van het rouwen?

Benner merkt dat sommige mensen het moeilijk vinden om naar haar moeder te vragen. Maar ze praat er juist graag over. "Mijn moeder was een fantastisch mens. Ze was kinderpsycholoog en stond heel erg voor het welzijn van andere mensen." Op haar 62e kreeg ze last van haar darmen en in het ziekenhuis kreeg ze te horen dat ze alvleesklierkanker had. Binnen veertien dagen overleed Benners moeder. Benner: "Dan ga je van zondagskind naar holy shit. Dit is wel even het leven."

Vader

Benner heeft in de documentaire voor het eerst goed met haar vader over de dood van haar moeder gepraat. Eerder lukte dat nog niet. "Dat is een les die ik aan iedereen wil meegeven, juist de gesprekken waar je tegenop ziet: doe ze. Er hoeft niet gelijk een grafstemming te ontstaan. Verdriet is iets moois."

Dat er dit keer een camera bij was, kwam eigenlijk goed uit. Op die manier kon niemand weglopen zodra het pijnlijk werd. "Eindelijk kon ik de vraag stellen die ik zo graag wilde stellen: Had mama niet nog iets gezegd over ons, iets van: zorg je goed voor ze?"

Rouwen

In de documentaire spreekt Benner ook een Belgische rouwdeskundige die zegt dat we als mensen slecht leren omgaan met verdriet. Als we blij zijn gaan we dansen en lachen en als we boos zijn gaan we slaan en schreeuwen. Maar verdriet is vaak heel alleen. Benner: "Op het hoogtepunt, een crematie of een begrafenis, mag het verdriet er zijn. En daarna moet je verder en door. Dan wil je niet kwetsbaar meer zijn." Ze was ook niet gewend om met haar vader dit soort zware gesprekken aan te gaan. Ze wilde hem niet nog meer verdriet doen.

Benner spreekt ook andere jongen die op jonge leeftijd een ouder hebben verloren, zoals de boxer Imad. Het levert een mooi gesprek op. "Als je hem in de ring ziet is het een beest. Maar hoe hij dan over zijn moeder vertelt en dat ook durft als stoere gast, dan vind ik je een baas."

Volgens Benner is het verliezen van een vader of moeder moeilijk als je eind twintig bent: "Ik ben volwassen, maar echt volwassen zul je me nooit zien worden. Dat is denk ik het pijnlijkste. Ik heb mijn moeder nog steeds nodig, voor advies of het idee; misschien ben je bij mijn bevalling of maak je straks ook een rondje met de kinderwagen."

Toch zit er ook een positieve kant aan het verhaal, ook al schaamde Benner zich daar in het begin wel voor. "Met haar dood geeft ze me ook heel veel mee. Ze zat met die alvleesklierkanker-folder op bed en ik kwam binnen en we wisten al; dit is foute boel. Toen zei ze: 'Hee Nelis, nu maak ik je nog een betere actrice'. Toen dacht ik: Shit, jij gaat dood. Maar je geeft mij toch nog die rugzak mee. Alle mensen die ik gevolgd heb doen iets met de energie van dat verdriet. Ze zitten niet onder de tafel."

Benner heeft het idee dat het overlijden van haar moeder haar een ander, beter mens heeft gemaakt. "Maar dat vind ik ook moeilijk om te zeggen, want als ik alles kon terugdraaien zou ik zeggen; geef me mijn moeder terug. Maar alle ruis valt weg. Het ergste wat kon gebeuren is toch al gebeurd." Dat haar moeder deze documentaire niet meer kan zien vindt ze klote'. "Maar ik heb ook wel weer zulke mooie gesprekken gehad met mensen. Hierdoor blijft ze ook wel een beetje leven, en geef ik misschien haar psychologen-vibe en liefde door door middel van deze documentaire. Het verbindt."

De documentaire 'Ik Rouw van Jou' is dinsdag om 22.10 te zien bij BNNVARA op NPO3.

Meer van De Nieuws BV?

Volg ons op Instagram, Facebook en Twitter.