'Ik word altijd vergeleken met mijn vader', zegt Remko, zoon van zanger Frank Kraaijeveld

'Ik word altijd vergeleken met mijn vader'

"We zijn eigenlijk muziekbroeders", vertelt Remko, "we hebben dezelfde muzieksmaak. Ik ben ook gitarist, maar lang niet zo goed als Frank. Ik heb wel eens in het voorprogramma van de Bintangs gestaan, 25 jaar geleden in het Patronaat in Haarlem. Toen stond er de volgende dag in de krant: 'De zoon heeft niet hetzelfde charisma als zijn vader.' Dat was wel even van au. Het heeft me er nooit van weerhouden om muziek te maken. Dan realiseer je je wel hoe heftig het moet zijn dat je altijd vergeleken wordt en hoe het moet zijn om de zoon van Lennon te zijn of dochter van Paul McCartney. Want ik word ook altijd vergeleken met mijn vader."

Be Frank

Frank Kraaijeveld (76) bracht onlangs het boek Be Frank uit met daarin alle verhalen uit 60 jaar Bintangs-geschiedenis. Frank: "Anders dan de Golden Earring, die altijd in dezelfde samenstelling hebben gespeeld, was het bij ons een komen en gaan van muzikanten. Wij hebben meer dan 40 bandleden gekend. Mijn broer Arti - hij was de geniale gitarist - en ik zijn er zelf ook wel eens uit gegooid . Wij drukten samen wel een stempel op het geheel. Gingen we verder onder de naam Kraaijeveld. Nu spelen we weer met een nieuwe samenstelling.

Mijn zoon Remko en ik hebben altijd veel samengewerkt. Hij maakte de hoezen van Bintangs-platen. Met mijn vrouw Dianna en dochter Kiki ging het er thuis altijd creatief en harmonieus aan toe. Het gaat bij ons altijd over muziek, fotografie en vormgeving."

'Hij is de allerleukste vader'

"Mijn vader is echt een diesel, heeft een onuitputtelijke energie", reageert Remko. "Ook thuis stond de muziek altijd hard aan, onder het motto: het moet wel binnenkomen. Bij ons geen achtergrondmuziekjes. Hij is de allerleukste vader die je je kunt voorstellen. Klinkt raar over een man die altijd in de rockscene heeft gezeten. Hij kwam vaak diep in de nacht thuis na een optreden, maar stond als eerste weer op om boterhammen te smeren voor mijn zus en mij."

Het boek bevat vele verhalen die nu ongelooflijk overkomen. In 1966 stonden de Bintangs in het voorprogramma van de Stones. Remko: "Een van de hoogtepunten die zijn vastgelegd in vele plakboeken. Als jong jongetje bladerde ik die eindeloos door. Hij heeft gezien hoe de Stones uit een busje rolde om het podium op te gaan."

Frank: "Je moet je voorstellen dat er toen geen grote geluidsinstallaties, waren zelfs geen monitors. Ian Stuart, die als bandlid eruit gegooid was bij The Rolling Stones was toen de enige roadie. Ik zag hem de spullen uit een busje halen, hij tilde het drumstel het podium op en er was niemand die hem hielp."

Een 101-jarige fan

Frank: "Ik heb laatst zelfs een 101-jarige fan van de Bintangs ontmoet. Eerst dacht ik nog, dat kan helemaal niet, maar als je als band 60 jaar bestaat dan moet zij 45 jaar geweest zijn toen wij begonnen. Dus dat kan wel. Ze vond ons overigens knapper dan de Stones, want ze hield niet zo van die dunne beentjes van Mick Jagger."

"Je moet bedenken dat er begin jaren '60 nauwelijks pop of rock te horen was. We hadden tot dan toe alleen maar Eddy Christiani. De stoere muziek kwam van de Indische jongens, dat waren stoere gasten. Gitaar spelen met gitaar in de nek. Dat wilde ik ook. Wij keken enorm tegen hun op. Dus wij gingen ze nadoen en noemde onszelf Bintangs, Indonesisch voor sterren. En dat waren we natuurlijk."