De kerst van Mustafa Marghadi: 'Een kaaspizza, een bakje ijs en Home Alone aan'

Mustafa Marghadi is terug van vier jaar correspondentschap Italië, en is nu feitelijk correspondent Zuidoost Azië, maar in afwachting van een visum om zich daar daadwerkelijk te vestigen (standplaats: Jakarta). Wegens corona maakt de regering daarmee geen haast, al helemaal niet met visa voor journalisten. Tot die tijd woont hij bij zijn ouders is Lutjewinkel, en bij zijn familie wordt kerst niet gevierd.

'Ik eet alles'

Op culinair gebied is Mustafa niet moeilijk. "Ik probeer alles, ik eet alles en ik vind over het algemeen alles lekker. Bij een beest van kop tot staart." Hij komt uit een groot gezin van acht kinderen. Eten dat was meer zorgen dat je energie binnen krijgt, en dat je het binnenkrijgt voordat de rest het heeft opgegeten. Echt aandacht besteden aan je eten, dat heeft hij in Italië geleerd.

Toen ik correspondent was in Italië was mijn doel om in alle twintig regio's in ieder geval een reportage gemaakt te hebben. Overal waar ik kwam vroeg ik aan de mensen van het restaurant om hun specialiteit, geef het me maar. Je merkt dat zij heel trots zijn om dat te bieden en zo ontstaat er een gesprek." Het geeft een verbinding. Zo ontdekt hij dat praten over eten met mensen ook echt een enorme toegangspoort kan zijn, niet onhandig voor correspondent.

Op pad om verhalen te maken

Het correspondentschap ontstond een beetje vanzelf, al wilde hij het wel altijd al graag. Hij werkte voor het programma Nieuws en Co en werd toen een maand in de Brusselse wijk Molenbeek gestationeerd. Daar ontdekte hij dat ergens gaan wonen om er verhalen te maken wel heel erg goed bij hem past. Of hij dan niet naar Italië wilde? Het duurde even voordat hij doorhad dat het een serieus aanbod was.

Hij had niet per se iets met het land, maar deed wat onderzoek en kwam erachter dat er van alles speelde met een grotere betekenis: vluchtelingencrisis, politieke verwikkelingen, economische toestanden, eigenlijk een ideale voedingsbodem voor een eerste standplaats. En de corona-crisis kwam daar nog achteraan.

Zuidoost Azië: van Myanmar tot de Filipijnen en Indonesië

Hij is niet het type correspondent dat verliefd moet zijn op het land dat hij wil gaan verslaan. Je kunt hem in principe overal neerzetten. De keuze voor Zuidoost Azië was wel een bewuste keuze, omdat je daar nog echt op pad kunt gaan voor verhalen. "Het werk vind ik ongelooflijk leuk om te doen. Om verhalen op te duikelen die mensen niet een-twee-drie herkennen, waarmee ik een land of regio kan duiden. De regio Zuidoost Azië biedt zoveel ruimte om dat te doen. Daarbij, Indonesië, is het een van de grootste landen ter wereld waar niemand het over heeft.

Het correspondentschap is niet alleen het werk zelf, je moet in zo'n land leven. Je moet wel echt naar een land gaan waar je wil leven." En dat is Indonesië voor Mustafa. "Ik kan er een grote passie van mij uitoefenen; ik ben dol op surfen."