Schrijver Chris Polanen: 'Ik had 25 jaar heimwee, er hing altijd een donkere wolk boven mijn leven'

25 jaar heimwee

"Ik had 25 jaar heimwee, er hing altijd een donkere wolk boven mijn leven", vertelt schrijver en dierenarts Chris Polanen. "En schrijven hielp om te overleven, om de lange Hollandse winters door te komen. Schrijven en zwemmen, wat ik nog dagelijks doe. De heimwee is voorbij, maar ik doe nog altijd de gordijnen dicht als ik ga schrijven en ga in gedachten terug naar Suriname.

Vanwege de heimwee ben ik verschillende keren terug gegaan. Maar mijn toenmalige echtgenote kon daar niet aarden. Het trok natuurlijk ook een wissel op het huwelijk, want als de een altijd terug wil, hou je dat niet vol. Ik dacht altijd dat ik met heimwee dood zou gaan. Maar na mijn scheiding, met nieuw geluk en mijn eerste boek was het verdwenen."

Centaur

Zijn nieuwe roman ‘Centaur’ gaat over volwassen worden in Paramaribo aan het begin van de jaren ’90. Hoe kun je je als student ontworstelen aan een land in verval? Een belangrijk thema en autobiografisch element in het boek is de relatie van de jonge springruiter Gili en zijn vader Pieter die hij amper kent. Polanen: "Door hem in het boek te situeren als gevangene kan de zoon hem bezoeken en de gesprekken voeren die ik nooit heb gehad met mijn vader. Ik heb hem eigenlijk vastgezet om contact te kunnen krijgen."

'Mijn vader is een verhaal geworden'

Vader van Polanen is de in 1970 gestorven Pieter Polanen. Hij was onder andere dichter met het pseudoniem Kwame Dandillo.

"Hij was een dandy en zo heeft hij zich ook genoemd", beschrijft Polanen zijn vader. "Ik was zeven jaar toen hij overleed en woonde toen in Nederland met mijn moeder. Hij was een intelligente man, flamboyant uit welgestelde familie. Zijn pakken kocht hij in Engeland en hij reed rond in snelle auto's maar zonder rijbewijs. Er was ook een onbezonnen en narcistische kant aan hem; er mislukte veel in zijn leven. Altijd op zoek naar iets groots.

Samen met een aantal vrienden had hij een bomaanslag gepleegd. Het bleek een sardineblikje met vuurwerk te zijn die ze bij de politicus Pengel in zijn tuin hadden gegooid. Niet meer dan een kwajongensstreek, maar hij kreeg gevangenisstraf. Na een paar jaar kwam hij er net zo vurig uit als ie erin ging, als ik mijn moeder moest geloven. Op geen enkele manier geknakt."