Martijn loopt naar Rome, met tekeningen die zichzelf tekenen

Onderweg maken de machines, door de beweging van het lopen, krassen over het papier. Hoe langer de wandeling duurt, hoe bekraster het vel papier. Iedere dag een nieuw vel: "De tekening tekent eigenlijk zichzelf," zegt Aerts er over.

Tik tik tik. Dat is straks het geluid dat Aerts hoort als hij onderweg is naar Rome. Het is het geluid van de kinetische ‘tekenmachines’. Hij ontwikkelde de machines zelf: "Het zijn geïmproviseerde machines." Maar nu werkt Aerts nog heel even in het magazijn van een schoenenmerk.

Hij kan niet wachten tot het zo ver is: het project 'Roaming: Movement drawing to Rome' gaat over het op reis zijn. Het is echt een spirituele zoektocht, zegt de katholieke Aerts. “Je vraagt mensen als pelgrim om onderdak: je stelt jezelf heel kwetsbaar op. Pelgrimeren gaat over loslaten en jezelf overgeven aan het pad.”

Het toeval moet een grote kans krijgen

Tegelijkertijd is het een kunstproject. Die twee dingen lopen door elkaar heen, zegt Aerts. “Als je straks voor de tekeningen staat, zie je door alle krasjes en stipjes haast hoeveel stappen ik heb gemaakt. Je voelt bijna de fysieke inspanning die het kost om als pelgrim vol overtuiging de berg over te rennen. Dat wordt vast heel spectaculair.”

Hij maakte al een aantal oefentekeningen om te kijken of zijn ‘formule’ werkt. Zo liep hij een week lang met een machine rond: naar zijn werk, naar afspraken en naar de supermarkt. Voor Aerts is het belangrijk dat het toeval een zo groot mogelijke kans krijgt. Geen tekening is hetzelfde. “Ik zorg er alleen voor dat de potloden scherp zijn en de tekeningen interessant.”

Hoe hij dat doet? “Ik beïnvloed de machine door de potloodjes steeds met een elastiekje een veertje, of een magneet te bevestigen. Ik verhang het potlood of ik vervang het. Zo ontstaan er strepen, stipjes of cirkels.” Hij gaat verder: “Je kan natuurlijk gaan voor de perfecte wolk, maar naar mijn idee zeggen de imperfecties in een tekening meer: de kreukel in het papier of de streep dwars over het vel.”

Twintig kilo bagage

Met drie machines: een voor een tekening van A2 formaat, een voor A4 formaat en een voor ansichtkaart- formaat, een tent en wat kleding zit zijn rugzak snel vol. “Ik kom, met papier, op zo’n twintig kilo. Maar naarmate ik dichterbij Rome kom, wordt de tas lichter. Als ik mijn doel heb bereikt, heb ik nog maar vijftien kilo bij me.”

Via een crowdfundingsactie bij voordekunst zamelde Aerts geld in om zijn project te bekostigen. Zijn doel is om een expositie te organiseren met de tekeningen die hij tijdens zijn wandeltochten zal maken. Hij zal veel nadenken tijdens het wandelen: aan eten en onderdak, maar ook aan zijn vriendin. En hij zal bidden, zegt Aerts. Het is een geruststellende gedachte: aan de tekeningen hoeft hij niks te doen. “De machines gaan hun eigen gang wel.”

Foto’s van het landschap of van zichzelf tijdens de reis zal hij nauwelijks maken: "Een foto is een heel andere registratie dan echt de fysieke gewaarwording van de reis die je in de tekeningen ziet. Die tekeningen komen veel dichterbij de ervaring van de pelgrimstocht. En dat is heel anders dan een selfie op het Sint-Pietersplein, al ga ik dat ook wel doen hoor."

Luister hier naar de reportage met Martijn Aerts: