'In mijn hoofd was ik dezelfde vrouw'
- Nieuws
- 'In mijn hoofd was ik dezelfde vrouw'
Onnavolgbaar is ze als de Brabantse Moeke van kantoor, Margôt Ros. Voor Toren C heeft ze samen met Maike Meijer klassiekers van de Nederlandse televisie neergezet. In Kunststof vertelt de actrice over het boek Hersenschorsing dat ze schreef over de zware gevolgen van een lichte hersenschudding.
Video niet beschikbaar
Zonder dat televisiekijkers het in de gaten hadden was Margôt Ros bijna twee jaar uitgeschakeld nadat er tijdens een theatervoorstelling iets mis ging. "'Je was toch gewoon op tv', zeggen mensen dan. Maar ik zat een jaar lang opgesloten in het donkerste hoekje van mijn huis. Ik kwam heel beperkt buiten. En dan met een zonnebril, een zonneklep erbij, oordoppen en koptelefoon. Bij voorkeur 's avonds laat, drukte kon ik ook niet aan."
Duikplank in het donker
"Voor onze theatervoorstelling hadden we in het decor een duikplank, die achter op het toneel in het donker klaarstond", vertelt Margôt. "Toen ik voor een verkleding naar achteren moest, rende ik er in het donker frontaal tegenaan. Door de adrenaline voelde ik nog niet zoveel. Het was een lichte hersenschudding, maar pas na een maand bleek dat het steeds slechter met me ging. Ik kon geen licht, geen geluid en geen drukte meer verdragen. Het is een overbelasting waardoor je in een heel solitair bestaan terecht komt."
Samen met haar man, journalist Jeroen Kleijne, schreef ze over die periode het boek Hersenschorsing. Het begon met haar behoefte aan informatie over haar probleem. Margôt: "Als er mensen langs me fietsten zag ik een zwarte wolk voorbij komen. De huizen helden naar voren. Heel lastig om duidelijk te maken aan mensen."
Harde grappen
"Belachelijk, maar ik kon hier geen goed boek over vinden. Ik wilde weten hoe ik er doorheen moest komen. Duurt het maanden of een jaar? De meeste mensen kunnen pas na anderhalf jaar beginnen met revalideren. Als je eenmaal weet dat je er iets aan kunt doen is dat heel hoopgevend. Dus heb ik mijn verhaal zo sec mogelijk opgeschreven met af en toe ook een paar harde grappen natuurlijk. Maar zonder terughoudendheid. Naïef misschien, maar ik voelde de noodzaak om echt te vertellen hoe het is. Ik hoop dat het andere mensen kan helpen."
Joehoe, ik ben er nog!
'Ik werd letterlijk ziek van mijn eigen vrienden'
"In mijn hoofd was ik dezelfde vrouw, maar het is alsof je een medicijn hebt genomen dat helemaal verkeerd is gegaan. Van binnen was het van: joehoe ik ben er nog! Maar van buiten spreeeek, jeeee zooooo. Ik maakte een diep geluid en praatte heel langzaam. Lezen kon ik niet en is nog steeds heel belastend.
Ik werd letterlijk ziek van mijn eigen vrienden. En dat is voor anderen heel moeilijk te begrijpen. Ik begreep het zelf vaak ook niet. Ik zag er gewoon goed uit, niemand ziet iets aan je. Dit boek heb ik in fragmenten ingesproken, zo hebben we het samen geschreven. Ik heb net een luisterboek-versie ingesproken, want op die manier lees ik nu ook."
Gerelateerd
